സുകുമാരന്‍ കൊലക്കേസിലെ പ്രതിയെ പോലീസ് അറസ്റ്റു ചെയ്തു!
നിമിഷനേരത്തിനുള്ളില്‍ വാര്‍ത്ത കാട്ടുതീപോലെ പടര്‍ന്നു.
സംഭവം സത്യമാണോയെന്നറിയാന്‍ മാധ്യമപ്രവർത്തകർ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വിളിയോട് വിളി. സത്യമാണെന്നറിഞ്ഞതും റിപ്പോർട്ടർമാരും ചാനൽ ക്യാമറാമാന്മാരും പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് കുതിച്ചു. ചാനലുകളിൽ സ്ക്രോളിംഗ് ന്യുസ് വന്നു.
പോലീസ് സ്റ്റേഷനു മുൻപിലെ റോഡില്‍ ഒരുപാട് ആളുകള്‍ കൂടി നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു.
കൊലയാളി ഒരു സ്ത്രീയാണ് എന്നുമാത്രമേ പോലീസ് പുറത്തുവിട്ടിരുന്നുള്ളു!
അത് സുകുമാരന്‍റെ ഭാര്യ ശ്രീദേവിയാണെന്ന ധാരണയിലായിരുന്നു നാട്ടുകാര്‍.
“അവളെ വെളിയിലേക്കൊന്നിറക്കി വിടോ! ഞങ്ങളൊന്നു കാണട്ടെ ആ തിരുമുഖം!”
പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നോക്കി റോഡിൽ നിന്ന് ആളുകൾ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
ഉയര്‍ന്ന പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥരെല്ലാം സ്ഥലത്തുണ്ട്.
മുറിയുടെ മൂലയില്‍ ചുമരിനോട് ചേര്‍ന്ന് കൂനിക്കൂടി ഭയന്നുവിറച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു സുമിത്ര. കരഞ്ഞുകരഞ്ഞ് അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ ചുവന്നുകലങ്ങിയിരുന്നു.
മുടിപടർത്തിയിട്ട് , കണ്ണുകള്‍ തുറിച്ച് ഒരു ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെയായി മാറിയിരുന്നു അവള്‍.
സുമിത്രയുടെ ഇരിപ്പുകണ്ട് എസ്പി മുഹമ്മദ് ഇക്ബാലിന് സഹതാപം തോന്നി.
“ശരിക്കു കൊടുത്തെന്നു തോന്നുന്നല്ലോടോ .”
എസ്പി, എസ്ഐ ജോണ്‍ വറുഗീസിനോട് ചോദിച്ചു.
“കുറ്റം സമ്മതിപ്പിക്കാന്‍ രണ്ടെണ്ണം പൊട്ടിക്കേണ്ടിവന്നു സര്‍. നമ്മുടെ മിന്നൽ മറിയാമ്മയാ കൈകാര്യം ചെയ്തത് “
“മുറിവൊന്നുമില്ലല്ലോ അല്ലേ ?”
“ഹേയ്. അതൊക്കെ നോക്കീം കണ്ടുമാ ചെയ്തത് .”
മാധ്യമപ്രവർത്തകർ പ്രതിയെ കാണാന്‍ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നു എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എസ്പി അവരിരുന്ന മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു .
ടി.വിചാനലുകാര്‍ ദൃശ്യം പകര്‍ത്താന്‍ ക്യാമറ സ്റ്റാന്‍ഡിലുറപ്പിച്ച് റെഡിയായി നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു.
പത്രലേഖകര്‍ക്കഭിമുഖമായി കസേരയില്‍ ഇരുന്നിട്ട് എസ്പി ആമുഖമായി പറഞ്ഞു:
“പോലീസിന്റെ ഊര്‍ജിതമായ അന്വേഷണത്തിന്‍റെ ഫലമായാണ് പ്രതിയെ അറസ്റ്റുചെയ്യാന്‍ പറ്റിയത്. കൊല നടന്ന ദിവസം സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്നു കിട്ടിയ ഒരു കര്‍ച്ചീഫാണ് കേസിന് തുമ്പുണ്ടാക്കിയത് . അതിന്‍റെ ഉടമസ്ഥനെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ പറ്റിയതോടെ കാര്യങ്ങള്‍ എളുപ്പമായി. പ്രതി ആദ്യം കുറ്റം നിഷേധിച്ചു. പക്ഷേ, ശാസ്ത്രീയമായി ചോദ്യം ചെയ്തപ്പോള്‍ അവര്‍ക്കു പിടിച്ചുനില്‍ക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല.”
“പ്രതി ആരാണെന്നു ഇനിയും പറഞ്ഞില്ല.”
ഒരു പത്രലേഖകന് ആകാംക്ഷ ഒതുക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല.
“ഓക്കെ. ഇനി സസ്പെന്‍സ് നീട്ടുന്നില്ല,” എസ്പി പറഞ്ഞു.
“സെന്റ് മേരിസ് ഹയർസെക്കണ്ടറി സ്‌കൂളിലെ അധ്യാപികയായ സുമിത്രയാണ് ഈ കൊല നടത്തിയത് .”
പ്രതിയെ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ എസ്‌പി പോലീസുകാരോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു .
പോലീസുകാർ ചെന്ന് സുമിത്രയെ മാധ്യമപ്രവർത്തകർ ഇരുന്ന മുറിയിലേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടുവന്നു.
ഭയന്ന് വിറച്ചു കിലുകിലെ വിറക്കുകയായിരുന്നു അവൾ . ആളുകളെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ ശക്തിയില്ലാതെ അവൾ മുഖം പൊത്തി നിന്നു.
”ആ കൈയൊന്നു മാറ്റിക്കേ. നിന്റെ തിരുമുഖം ഇവരൊന്നു കാണട്ടെ .”
എസ്പി അങ്ങനെ പറഞ്ഞതും ഒരു വനിതാ പോലീസുകാരി വന്ന് അവളുടെ കൈ പിടിച്ചുമാറ്റി.
പത്രലേഖകര്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോയി.
ഇത്രയും സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്ണോ ഈ അരുംകൊല ചെയ്തത്?
“കൊലചെയ്യാനുള്ള കാരണം ?”
പത്രലേഖകര്‍ക്ക് ആകാംക്ഷ വര്‍ധിച്ചു.
”പറയാം ” കസേരയിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നിട്ട് പത്രലേഖകരെ നോക്കി എസ്പി തുടർന്നു :
“സുമിത്രയും കൊല്ലപ്പെട്ട സുകുമാരനും തമ്മില്‍ കോളജില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് പ്രേമമായിരുന്നു. അന്ന് ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്നു സുമിത്രയുടെ താമസം. സുകുമാരന്‍റെ സഹോദരി അശ്വതി ഹോസ്റ്റലില്‍ സുമിത്രയുടെ റൂംമേറ്റായിരുന്നു. അശ്വതീടെ കൂടെ പലതവണ സുമിത്ര അവളുടെ വീട്ടില്‍ പോയി താമസിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ എപ്പോഴോ സുമിത്രയുടെ ഒരു ഫോട്ടോ, അതായത് അല്‍പം മോശമായിട്ടുള്ള ഒരു ചിത്രം സുകുമാരന്‍ എടുത്തു. കോളജ് പഠനം കഴിഞ്ഞതോടെ സുമിത്ര സുകുമാരനെ വീട്ട് അവളുടെ പാട്ടിനു പോയി. സുകുമാരന്‍ അവളെ കല്യാണം കഴിക്കണോന്നുള്ള ആത്മാര്‍ഥതയോടെയാണ് പ്രേമിച്ചത്. പക്ഷേ, സുമിത്ര അതൊരു നേരമ്പോക്കായി മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ. കാരണം, സുമിത്രയുടെ വിവാഹം അവളുടെ മുറച്ചെറുക്കനുമായി നേരത്തെ നിശ്ചയിച്ചതായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം സുമിത്രയ്ക്ക് ഇവിടെ സെന്‍റ് മേരീസ് സ്കൂളില്‍ ടീച്ചറായി ജോലികിട്ടി. ഇവിടെവച്ചു വീണ്ടും അവര്‍ കണ്ടുമുട്ടി. തന്നെ വഞ്ചിച്ചതില്‍ സുകുമാരന് അവളോട് പകയുണ്ടായിരുന്നു. ഇവിടെ സുമിത്ര താമസിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന വീടിന്‍റെ എതിര്‍വശത്തായിരുന്നു സുകുമാരന്‍റെ വീട്. ഒരു ദിവസം രാത്രിയില്‍ തന്‍റെ വീട്ടില്‍ വരണമെന്ന് സുകുമാരന്‍ അവളോട് പറഞ്ഞു. വരില്ലെന്ന് അവളും പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പഴയ ഫോട്ടോ കാണിച്ച് സുകുമാരന്‍ അവളെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. വന്നില്ലെങ്കില്‍ ഫോട്ടോ സ്കൂളിലെ ടീച്ചേഴ്സിന് അയച്ചുകൊടുക്കുമെന്നു പറഞ്ഞയാള്‍ സുമിത്രയെ ട്രാപ്പിലാക്കി. സുകുമാരന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്നെങ്കിലേ തനിക്കിനി രക്ഷയുള്ളെന്നു ചിന്തിച്ച സുമിത്ര രാത്രി വീട്ടില്‍ ചെല്ലാമെന്നു വാക്കുകൊടുത്തു.
സംഭവദിവസം രാത്രി പന്ത്രണ്ടുമണിക്ക് ആരും കാണാതെ അവള്‍ സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടില്‍ ചെന്നു. സുകുമാരന്‍റെ മുറിയുടെ വാതില്‍ അടഞ്ഞുകിടക്കുകയായിരുന്നു. അകത്ത് വെളിച്ചം കണ്ടപ്പോള്‍ അവള്‍ വാതിലില്‍ തള്ളിനോക്കി. അത് തുറന്നു.
ആ സമയം സുകുമാരന്‍ ചാരുകസേരയില്‍ ചാരിക്കിടുന്നു മയങ്ങുകയായിരന്നു. നന്നായി മദ്യപിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അയാള്‍.
കൊല്ലാന്‍ പറ്റിയ സാഹചര്യമാണെന്നു മനസിലാക്കിയ സുമിത്ര മുറ്റത്തു കിടന്നിരുന്ന ഇരുമ്പുകമ്പിയെടുത്ത് സുകുമാരന്‍റെ തലയില്‍ ആഞ്ഞടിച്ചു.
തിരിച്ച് വീട്ടില്‍ വന്നിട്ട് അവള്‍ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തമട്ടില്‍ കിടന്നുറങ്ങി. ഇതിനിടയില്‍ സുമിത്രയുടെ കര്‍ച്ചീഫ് സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വീണുപോയിരുന്നു. ആ കര്‍ച്ചീഫാണ് ഈ കേസിനു തുമ്പുണ്ടാക്കാന്‍ ഞങ്ങളെ സഹായിച്ചത്.”
എസ്പി പറഞ്ഞുനിറുത്തി.
“സംഭവദിവസം സുകുമാരന്‍റെ ഭാര്യ വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നില്ലേ ? സുമിത്ര അടിച്ചപ്പം അവരു ശബ്ദമൊന്നും കേട്ടില്ലേ?”
ഒരു പത്രലേഖകന്റെ സംശയം
“അങ്ങനെയൊരു സംശയം ഞങ്ങള്‍ക്കും തോന്നിയിരുന്നു. പക്ഷേ, സുകുമാരന്‍റെ ഭാര്യയെ വിശദമായി ചോദ്യം ചെയ്തപ്പം ഒരു കാര്യം മനസിലായി. അന്നുരാത്രി വളരെ ആസൂത്രിതമായി സുകുമാരന്‍ അവര്‍ക്ക് ഉറക്കഗുളിക ജ്യൂസിൽ കലക്കി കൊടുത്തിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവര് ഗാഡനിദ്രയിലായിരുന്നു . സുമിത്ര വരുമെന്നയാള്‍ക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഈ പണിയൊക്കെ ചെയ്തത് ”
കൊല്ലാനുപയോഗിച്ച ആയുധം കിട്ടിയോ ?”
“അതു നേരത്തെ തന്നെ സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടുപരിസരത്തുനിന്ന് കിട്ടിയിരുന്നു. ഒരു ഇരുമ്പു കമ്പി “
പത്ര ലേഖകരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം എസ്പി മറുപടി നൽകി
മാധ്യമപ്രവർത്തകർ പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പൊതുജനങ്ങളെ കാണിക്കാനായി കുറച്ചുനേരം സുമിത്രയെ വരാന്തയിലേക്കിറക്കി നിറുത്തി.
പ്രതിയെ കാണാന്‍ ആളുകള്‍ തിക്കും തിരക്കും കൂട്ടി.
വൈകുന്നേരം സുമിത്രയെ ജുഡീഷ്യല്‍ മജിസ്ട്രേറ്റിനു മുമ്പില്‍ ഹാജരാക്കി. മജിസ്ട്രേറ്റ് അവളെ പതിനാലു ദിവസത്തേക്ക് റിമാന്‍ഡ് ചെയ്തു.
ടിവി ചാനലുകൾ ബ്രേക്കിംഗ് ന്യൂസായി ആ വാർത്ത പ്രാധാന്യത്തോടെ കൊടുത്തു

ഏഴുമണിയായപ്പോൾ സതീഷിന്‍റെ വീട്ടില്‍ ജയദേവന്‍ പാഞ്ഞെത്തി.
സതീഷ് ഫോണ്‍ ചെയ്ത് വിവരങ്ങള്‍ ധരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.
ജയന്‍ കാറില്‍ നിന്നിറങ്ങുന്നതിനുമുമ്പേ മഞ്ജുള ഓടിവന്ന് പറഞ്ഞു:
“സതിയേട്ടന്‍ വക്കീലിനെ കാണാന്‍ പോയിരിക്ക്വാ. ”
ജയദേവന്‍ കാറു റിവേഴ്സെടുത്തിട്ടു വന്നവഴിയെ തിരിച്ചുപോയി.
കോടതി സമയം കഴിഞ്ഞതിനാല്‍ അന്നു സുമിത്രയ്ക്ക് ജാമ്യം കിട്ടിയില്ല.
സബ് ജയിലിലെ തണുത്തു മരവിച്ച സിമന്‍റ് തറയില്‍ ഉറങ്ങാതെയിരുന്നവള്‍ കണ്ണീര്‍ പൊഴിച്ചു. രാത്രി മുഴുവന്‍ കരയുകയായിരുന്നു .
പിറ്റേന്നത്തെ എല്ലാ പത്രങ്ങളിലും ഒന്നാം പേജില്‍ പ്രാധാന്യത്തോടുകൂടി ആ വാര്‍ത്ത പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു.
സുകുമാരന്‍ വധം: അധ്യാപിക അറസ്റ്റില്‍.
താഴെ സുമിത്രയുടെ ഫോട്ടോയും.
ഉച്ചകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സതീഷും ജയദേവനും കൂടി സുമിത്രയെ ജാമ്യത്തിലിറക്കി. പ്രോസിക്യൂഷൻ എതിർക്കാത്തതിനാൽ ജാമ്യം കിട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായില്ല .
ജയിലിൽ നിന്ന് വെളിയിലിറങ്ങിയതും ജയദേവന്‍റെ അടുത്തേക്ക് ഓടിവന്ന് അയാളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു അവള്‍.
“ജയേട്ടാ… ഞാനല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നത്. എന്‍റമ്മയാണെ സത്യം, ഞാനല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നത്. ജയേട്ടനെങ്കിലും എന്നെ വിശ്വസിക്കില്ലേ?”
“ഞാന്‍ നിന്നെ സംശയിച്ചിട്ടൊന്നുമില്ലല്ലോ? കരയാതിരിക്ക്. ആളുകളു ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്.”
ജയദേവന്‍ അവളുടെ കണ്ണീര്‍ തുടച്ച് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
മുഖം ഉയര്‍ത്തി നോക്കിയപ്പോഴാണവള്‍ സതീഷിനെ കണ്ടത്.
വെളിയിൽ കാറില്‍ ചാരിനില്‍ക്കുകയായിരുന്നു അയാള്‍.
സുമിത്ര സതീഷിന്റെ അടുത്തേക്കുചെന്നു.
“ഞാനല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നത്. പോലീസുകാര് നിര്‍ബന്ധിച്ച് എന്നെക്കൊണ്ട് സമ്മതിപ്പിച്ചതാ.”
സുമിത്രയ്ക്ക് സങ്കടം അണപൊട്ടി.
“അത് ഞങ്ങൾക്കറിയാം. സാരമില്ല . നമുക്ക് നല്ലൊരു വക്കീലിനെ വച്ച് കേസ് ജയിക്കാം. സമാധാനമായിട്ടിരിക്ക് ”
സതീഷ് കാറിന്റെ പിന്‍വാതില്‍ തുറന്നുകൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു
” കയറ്.”
അവള്‍ ജയദേവനെ നോക്കി. കയറിക്കോ എന്നയാള്‍ ആംഗ്യം കാണിച്ചു.
സുമിത്ര മടിച്ചുനിന്നപ്പോള്‍ ജയദേവന്‍ വന്ന് അവളെ പിടിച്ചകത്തേക്ക് കയറ്റി. തൊട്ടടുത്ത് ജയദേവനും ഇരുന്നു.
സതീഷ് ഡ്രൈവര്‍ സീറ്റില്‍ കയറി ഇരുന്നിട്ട് വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തു.
കാറ് മുമ്പോട്ടോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ സാരിത്തലപ്പു കടിച്ച് സുമിത്ര കരച്ചിലടക്കാന്‍ പാടുപെടുകയായിരുന്നു.
“അമ്മ അറിഞ്ഞോ?”
ഇടയ്ക്ക് അവള്‍ ജയദേവനോട് ചോദിച്ചു.
“ലോകം മുഴുവനറിഞ്ഞില്ലേ. ടിവീൽ വല്യ വാർത്തയായിരുന്നു . പത്രത്തിലുമുണ്ട് വെണ്ടയ്ക്ക അക്ഷരത്തിൽ ഫോട്ടോ സഹിതം .പിന്നെ അമ്മ അറിയാണ്ടിരിക്ക്വോ?”
സുമിത്ര കരയാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ജയദേവന്‍ പറഞ്ഞു:
“പ്രശ്നമൊന്നുമില്ലെന്ന് ഞാനമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.”
“ഞാന്‍ കാരണം എല്ലാവര്‍ക്കും അപമാനമായി അല്ലേ?”
“അതൊന്നും ഓർക്കണ്ട ഇപ്പം . എന്‍റെ മേത്തേക്ക് ചാരിക്കിടന്നൊന്ന് മയങ്ങിക്കോ. ഇപ്പം നിനക്ക് വിശ്രമാണാവശ്യം.”
ജയദേവന്‍ അവളെ തന്‍റെ ദേഹത്തേക്ക് ചായ്ച്ചുകിടത്തി.
സുമിത്ര കണ്ണുകള്‍ അടച്ചു. കണ്‍കോണുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ കണ്ണീര്‍ പൊടിഞ്ഞ് കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി അത് സീറ്റില്‍ വീണു പടര്‍ന്നു.
സതീഷിന്‍റെ വീട്ടിലെ പോര്‍ച്ചില്‍ കാറു വന്നുനിന്നപ്പോള്‍ മയക്കത്തിലായിരുന്നു സുമിത്ര.
ജയദേവന്‍ അവളെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തിയിട്ട് ഡോര്‍ തുറന്നുകൊടുത്തു.
സുമിത്ര സാവധാനം വെളിയിലേക്കിറങ്ങി.
നടക്കാന്‍പോലും പറ്റാത്തവിധം അവളുടെ കാലുകള്‍ തളർന്നു പോയിരുന്നു.
സ്വീകരണ മുറിയുടെ വാതില്‍ക്കല്‍ മഞ്ജുളയും ഭവാനിയും നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അവരെ കണ്ടതും സുമിത്ര വിങ്ങിപ്പൊട്ടി.
മഞ്ജുളയ്ക്കു സഹതാപം തോന്നി.
സുമിത്ര ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ പടികള്‍ കയറി മുകളിലേക്ക് പോയി.
രണ്ടാം നിലയില്‍ അവളുടെ മുറിയുടെ വാതില്‍ അടഞ്ഞുകിടക്കുകയായിരുന്നു. അതു തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തു കയറിയിട്ട് കട്ടിലിലേക്ക് തളര്‍ന്നുവീണു.
“ഒന്നു കുളിച്ചിട്ട് നന്നായിട്ടൊന്നുറങ്ങ്. അപ്പം വിഷമമൊക്കെ കുറയും .”
ജയദേവന്‍ അടുത്തിരുന്ന് അവളുടെ പുറത്തു തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കരുത് ട്ടോ. എനിക്കാരുമില്ല ഇനി.”
ജയന്‍റെ കൈപിടിച്ച് നെഞ്ചോടുചേര്‍ത്തുകൊണ്ട് അവള്‍ അപേക്ഷിച്ചു.
“അങ്ങനെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ പറ്റ്വോ മോളെ എനിക്ക് നിന്നെ? സമാധാനമായിട്ടു കിടന്നുറങ്ങു് ”
ജയദേവന്‍ സ്നേഹവായ്പോടെ അവളുടെ കവിളില്‍ തലോടി.
“എന്നെ ഇട്ടിട്ടു പോകരുത് ട്ടോ. ഇവിടുണ്ടാകണം; എന്‍റടുത്ത്.”
“തീര്‍ച്ചയായും.”
അല്‍പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോല്‍ മഞ്ജുള വന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ സുമിത്രയെ ക്ഷണിച്ചു. അവള്‍ വേണ്ടെന്നുപറഞ്ഞ് ഒഴിവായി.
ഒടുവില്‍ ജയദേവന്‍ താഴെചെന്ന് ഒരു കപ്പ് ചായയും രണ്ട് ദോശയും എടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് അവളെ നിര്‍ബന്ധിച്ചു കഴിപ്പിച്ചു.
ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടു വീണ്ടും അവള്‍ കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.
തലേരാതിയിലെ ഉറക്കമിളപ്പും ക്ഷീണവും മൂലം പെട്ടെന്ന് തന്നെ മയക്കത്തിലേക്ക് വീണു.
പുതപ്പെടുത്ത് അവളെ പുതപ്പിച്ചിട്ട് ജയദേവന്‍ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നു.
താഴെ സതീഷിന്‍റെ കിടപ്പുമുറിയില്‍ മഞ്ജുളയും സതീഷും ഭവാനിയും കേസിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു.
ജയദേവന്‍ അങ്ങോട്ട് കയറിച്ചെന്നതും എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി.
“ഉറങ്ങിയോ?”
മഞ്ജുള ചോദിച്ചു.
“ഉം.”
ജയന്‍ കസേര വലിച്ചിട്ട് അവരുടെ സമീപം ഇരുന്നു
കുറച്ചുനേരം ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒടുവില്‍ മൗനം ഭേദിച്ചത് ജയദേവന്‍.
“ആകെ നാണക്കേടായി. പത്രത്തില്‍ എന്തൊക്കെയാ അച്ചടിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നേ. വായിച്ചില്ലായിരുന്നോ? ” ജയൻ എല്ലാ മുഖത്തേക്കും മാറി മാറി നോക്കി
“നേരായിരിക്ക്വോ കേട്ടതൊക്കെ ?”
ഭവാനി ചോദിച്ചു.
“നേരല്ലെങ്കില്‍പ്പിന്നെ അവളുടെ കര്‍ച്ചീഫ് എങ്ങനെയാ അയാടെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വന്നത്? എന്തായാലും അവളവിടെ പോയിട്ടുണ്ടെന്നുള്ളതു നേരാ. വ്യക്തമായ തെളിവുകിട്ടാതെ ചുമ്മാ പോലീസ് കേസെടുക്ക്വൊന്നുമില്ല. എന്തൊക്കെയോ ഇടപാടുകളുണ്ടായിരുന്നു അവരുതമ്മില്‍. അതുറപ്പാ.”
ജയദേവന്‍ തെല്ലു നീരസത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“പാവം. ആകെ തകര്‍ന്നിരിക്ക്വാ. ഇനി ഓരോന്നു ചോദിച്ചു കുറ്റപ്പെടുത്തൊന്നും വേണ്ടാട്ടോ.”
സതീഷ് സുമിത്രയുടെ പക്ഷത്തായിരുന്നു
“സുകുമാരനും അവളും തമ്മില്‍ അവിഹിതബന്ധമുണ്ടായിരുന്നെന്നാ പത്രങ്ങൾ എഴുതിരിക്കുന്നത്. നാട്ടില്‍ ചെന്ന് എനിക്ക് മനുഷ്യരുടെ മുഖത്തുനോക്കാന്‍ പറ്റ്വോ ഇനി ? എന്തായാലും രണ്ടുദിവസം കഴിയട്ടെ. ഞാന്‍ തന്നെ അവളോട് ചോദിക്കാം എന്താ സംഭവിച്ചതെന്ന്. അവളല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നതെന്നു മാത്രമല്ലേ അവളെന്നോട് പറഞ്ഞുള്ളൂ? പാതിരാത്രീല്‍ അവളയാളുടെ വീട്ടില്‍പ്പോയോന്നെനിക്കറിയണം. പോയിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അതു വ്യഭിചരിക്കാന്‍ പോയതാ. അല്ലെങ്കില്‍ കൊല്ലാന്‍. രണ്ടിലേതാണെന്നാ കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടത് ” .”
ജയദേവന്‍ വികാരവിവശനായി .
മഞ്ജുളയും ഭവാനിയും താടിക്ക് കൈയും കൊടുത്തിരുന്നുപോയി.
” അങ്ങനൊന്നും പറയല്ലേ ജയാ . എന്താ സംഭവിച്ചതെന്ന് നമുക്ക് സാവകാശം ചോദിച്ചറിയാന്നേ ” സതീഷിനു സഹതാപമായിരുന്നു
“എന്ത് ചോദിച്ചറിയാൻ ?സുകുമാരന്‍ അവളെ ബ്ലാക്ക് മെയില്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ അവള്‍ക്കെന്നോട് തുറന്നുപറയാമായിരുന്നല്ലോ? അല്ലെങ്കില്‍ മഞ്ജുളയോട് പറയാമായിരുന്നല്ലോ? കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചു കഴിഞ്ഞ ഒരു പെണ്ണും പാതിരാത്രിയില്‍ അന്യപുരുഷന്‍റെ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതിലില്‍ പോയി മുട്ടില്ല. അങ്ങനെ ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അവളു പിഴയാ.” ജയൻ രോഷം കൊണ്ടു
ആ സമയം ജയദേവന്‍റെ മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു.
പോക്കറ്റില്‍നിന്നു ഫോണ്‍ എടുത്തു നമ്പര്‍ നോക്കിയശേഷം അതു കാതോട് ചേര്‍ത്തു.
അങ്ങേതലയ്ക്കല്‍ നിന്നുള്ള സന്ദേശം ജയദേവനെ സ്തബ്ധനാക്കി.
ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് ജയദേവന്‍ സതീഷിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“ഇപ്പം എല്ലാം പൂര്‍ത്തിയായി.”
(തുടരും )

രചന : ഇഗ്‌നേഷ്യസ് കലയന്താനി (copyright reserved )

ഈ നോവലിന്റെ മുൻ അദ്ധ്യായങ്ങൾ വായിക്കാൻ ഈ ലിങ്കിൽ പോകുക

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 1

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 2

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 3

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 4

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 5

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 6

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 7

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 8

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 9

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 10

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 11

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 12

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 13

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 14

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 15

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 16

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 17

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 18

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 19

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 20

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 21

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 22

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 23

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 24

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 25

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 26

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 27

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 28

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 29

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 30

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 31

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 32

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 33

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 34

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 35

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 36

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 37

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 38

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 39

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 40

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 41

സബ് ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ ജോണ്‍ വറുഗീസിന്‍റെ മുറിയില്‍ സുകുമാരന്‍ കൊലക്കേസിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്‍ച്ചയിലാണ് ഡിവൈഎസ്പി ഹരിദാസും സിഐ മോഹന്‍ദാസും എസ്ഐ ജോണ്‍ വറുഗീസും.
ഹരിദാസ് പറഞ്ഞു:
“സുമിത്ര പറഞ്ഞതു സത്യമാണെന്നു തെളിഞ്ഞാല്‍ ആ വഴിക്കുള്ള അന്വേഷണം വഴിമുട്ടും. പിന്നെ ഒരാൾ മാത്രമേ നമ്മുടെ സംശയലിസ്റ്റിലുള്ളൂ. സുകുമാരന്‍റെ ഭാര്യ. അവരാ കൊന്നതെന്നു സംശയിക്കാന്‍ സാഹചര്യത്തെളിവുകള്‍ മാത്രമേയുള്ളൂ.”
“അതെ സാര്‍. സംശയത്തിന്‍റെ പേരില്‍ ഒരു സ്ത്രീയെ അറസ്റ്റുചെയ്യുകാന്നു പറഞ്ഞാല്‍… ഒന്നാമത് അവര്‍ക്ക് ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുണ്ട്. രണ്ടാമത്, കഴിഞ്ഞ കുറേവര്‍ഷങ്ങളായി അയാളുടെ പീഢനം സഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ആ പാവം ” സിഐ പറഞ്ഞു
“സുമിത്ര പറഞ്ഞതു സത്യമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല സാര്‍.” എസ്ഐ പറഞ്ഞു: “ഒരു ദുഷ്ടന്‍ പറഞ്ഞതു വിശ്വസിച്ച് മാന്യമായി ജീവിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും സ്ത്രീ പാതിരാത്രീല്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് കേറിച്ചെല്ലുമോ?”
“അതെനിക്കും വിശ്വസിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് സുമിത്രയും സുകുമാരനും തമ്മില്‍ നേരത്തേ പ്രേമമായിരുന്നെന്നാ .”
ഹരിദാസ് പറഞ്ഞു.
“ഒരു പക്ഷേ അങ്ങനെ ആയിരുന്നിരിക്കാം. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ അയാള് ചിലപ്പം അവളുടെ നഗ്‌ന ഫോട്ടോ എടുത്തിരിക്കാം. പിന്നീട് അത് വച്ച് ഭീഷണിപ്പെടുത്തിക്കാണും. പക്ഷേ അവൾ വഴങ്ങിക്കാണില്ല. ഒടുവിൽ അത് കൊലപാതകത്തിൽ അവസാനിച്ചുകാണും ”
“അപ്പോൾ നമ്മൾ കൂടുതൽ അന്വേഷിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.”
“എന്തായാലും ഒരു കാര്യം ഉറപ്പായല്ലോ . സുകുമാരന്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട രാത്രി സുമിത്ര ആ വീട്ടില്‍ പോയിരുന്നു. ഇനി കൊല നടത്തിയതാര്, എങ്ങനെ എന്തിന് എന്നൊക്കെയാണ് നമ്മൾ കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നത്” – എസ്ഐ പറഞ്ഞു.
“അശ്വതിയെ പോയി കണ്ടു ചോദ്യം ചെയ്താല്‍ സുമിത്ര പറഞ്ഞതു സത്യമാണോന്നറിയല്ലോ. കോളജിലെ ആ സംഭവങ്ങളൊക്കെ സത്യമാണെങ്കില്‍ പിന്നെ സുമിത്രയെ കൂടുതൽ സംശയിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല. ” – ഹരിദാസ് പറഞ്ഞു.
“അതു സത്യമാകാനാണ് സാധ്യത. കാരണം നമ്മളന്വേഷിക്കുമെന്നു പറഞ്ഞപ്പം അവര് അന്വേഷിച്ചോളാൻ തുറന്ന മനസോടെ പറഞ്ഞില്ലേ?” – എസ്ഐ ചോദിച്ചു.
“അത് ഒരടവായിക്കൂടെന്നുമില്ലല്ലോ? നമ്മള്‍ അന്വേഷിക്കാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള ഒരു തന്ത്രം?” സിഐ പറഞ്ഞു.
“അങ്ങനെയും ആകാം. എന്തായാലും കുറ്റവാളിയെ കണ്ടുപിടിച്ചല്ലേ പറ്റൂ നമുക്ക്.” ഡിവൈഎസ്പി സിഐയെ നോക്കി തുടര്‍ന്നു: ” അശ്വതി എവിടാ ഇപ്പം താമസിക്കുന്നേന്നു കണ്ടുപിടച്ചു പോയി ചോദ്യം ചെയ്യണം. അതു കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഇനി ഇതു മുമ്പോട്ടുപോകൂ.”
“സാര്‍ നാളെ മുതല്‍ ഞാന്‍ രണ്ടു മാസത്തേക്ക് ലീവാണ്. മോളുടെ കല്യാണം…”
സി.ഐ. പറഞ്ഞു.
“ഓ… ഞാനതു മറന്നു. അപ്പം രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞേ ഇനി ഇതു പ്രൊസീഡ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റൂ?”
“എനിക്ക് പകരം മറ്റാരെയെങ്കിലും..?”
“നോനോ. മോഹന്‍ദാസല്ലേ തുടക്കം മുതലന്വേഷിച്ചത്. ഇടയ്ക്ക് വേറൊരാളെ വച്ചാല്‍ ശരിയാവില്ല. മാത്രമല്ല ഡീറ്റെയില്‍സൊക്കെ ഇനി അയാളെ പഠിപ്പിക്കണ്ടെ നമ്മള്? സാരമില്ല. രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞു മതി. എസ്പിയോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞോളാം.”
“താങ്ക്യൂ സര്‍.”
“എന്നാ നമുക്കിനി പിരിയാം. ഇനിയിപ്പം വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ലല്ലോ?”
“ഇല്ല സര്‍.”
“ഓക്കെ.”
ഡിവൈഎസ്പി എണീറ്റിട്ടു തൊപ്പി എടുത്ത് തലയില്‍ വച്ചു.
സിഐയും എസ്ഐയും അദ്ദേഹത്തിനു സല്യൂട്ടടിച്ചു.
ഫ്ളഷ്ഡോര്‍ തുറന്ന് ഡിവൈഎസ്പി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോള്‍ സിഐയും എസ്ഐയും അനുഗമിച്ചു.

* * * ***** ***** *****

സുമിത്രയുടെ മനസിലെ വേദനയും വിഷമവും മാറി.
പഴയ പ്രസരിപ്പും ഉന്മേഷവും അവള്‍ക്കു തിരികെ കിട്ടി.
സുകുമാരന്‍റെ കൊലപാതകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പോലീസ് ഇനി തന്നെ വിളിക്കില്ലെന്നും ചോദ്യം ചെയ്യില്ലെന്നും അവള്‍ വിശ്വസിച്ചു. സുകുമാരന്‍ മരിച്ചതുകൊണ്ട് ഫോട്ടോയെക്കുറിച്ചുള്ള അങ്കലാപ്പും മാറി.
ജോലി കിട്ടി സ്കൂളില്‍ വന്നപ്പോഴുണ്ടായിരുന്ന സന്തോഷകരമായ മാനസികാവസ്ഥയിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു അവള്‍.
ഇനി എത്രയും വേഗം കല്യാണം നടത്തണം! നിറഞ്ഞ മനസോടെ വേണം കതിര്‍മണ്ഡപത്തിലേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കാന്‍!
അവള്‍ മനസില്‍ സ്വപ്‌നങ്ങൾ നെയ്തുകൂട്ടി
“മിനിയാന്നു കരഞ്ഞുപിഴിഞ്ഞ് ഇവിടെ കണ്ട ആ തൊട്ടാവാടിപ്പെണ്ണാണോ ഇത്?”
സ്റ്റാഫ് റൂമില്‍ എല്ലാവരും കേള്‍ക്കെ, സുമിത്രയെ നോക്കി മേരി ടീച്ചര്‍ ചോദിച്ചു.
സുമിത്ര പുഞ്ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ.
“പോലീസ് ക്ലബെന്നു കേട്ടപ്പം പേടിച്ചുപോയില്ലായിരുന്നോ പാവം. അവിടെ ചെന്നു കഴിഞ്ഞപ്പഴല്ലേ അതിന്‍റെ രൂപം മനസിലായത്, അല്ലേ?”
തോമസ് സാറു കളിയാക്കി.
സുമിത്ര പുഞ്ചിരിച്ചതേയുള്ളു
“ഒരു തൂവാല വരുത്തിവച്ച പ്രശ്നങ്ങളേ…”
സൗമിനി ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു.
കമന്‍റുകള്‍ ആസ്വദിച്ച് ചിരി തൂകി ഇരുന്നതേയുള്ളു സുമിത്ര.
ക്ലാസില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ കുട്ടികളും അത്ഭുതം കൂറി.
എന്തൊരു മാറ്റമാണ് സുമിത്ര ടീച്ചറിന്! രണ്ടുദിവസം മുമ്പ് കണ്ട ടീച്ചറാണിതെന്നു വിശ്വസിക്കാനേ പറ്റുന്നില്ല.
ടീച്ചര്‍ ഇപ്പോൾ കൂടുതല്‍ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നൂന്ന് കുട്ടികള്‍ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾക്കു സന്തോഷം വർദ്ധിച്ചു
വളരെ ഉത്സാഹത്തോടെയാണ് സുമിത്ര അന്ന് ക്ലാസെടുത്തത്.
ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് കുട്ടികളുമായി തമാശ പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കുസൃതിക്കുടുക്ക ചോദിച്ചു.
“മിനിയാന്ന് എന്തിനാ ടീച്ചര്‍ കരഞ്ഞേ?”
“കരഞ്ഞോ? ഞാന്‍ കരഞ്ഞില്ലല്ലോ?”
“കരയുന്നതു ഞങ്ങളു കണ്ടൂല്ലോ.”
“ഓ അതോ… അത്… ഭയങ്കര തലവേദനയായിരുന്നു.”
“ഇപ്പം മാറിയോ?”
“മാറീടാ കൂട്ടാ…”
സുമിത്ര വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ താടിയില്‍ പിടിച്ചുകുലുക്കി.
ബെല്ലടിച്ചതും പുസ്തകവും ഡസ്റ്ററുമെടുത്ത് അവള്‍ ക്ലാസ് റൂം വിട്ടിറങ്ങി.
സ്റ്റാഫ് റൂമില്‍ ചെന്നിരുന്നപ്പോള്‍ പ്യൂണ്‍ വന്ന് പറഞ്ഞു, ഹെഡ്മിസ്ട്രസ് വിളിക്കുന്നെന്ന്.
പുസ്തകം മേശവലിപ്പില്‍ വച്ചിട്ട് എണീറ്റ് ഹെഡ്മിസ്ട്രസിന്‍റെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
അലമാരയില്‍ പഴയ ഏതോ ഫയല്‍ തിരയുകയായിരുന്നു ഹെഡ്മിസ്ട്രസ് സിസ്റ്റര്‍ തെരേസ .
“സിസ്റ്റര്‍ വിളിച്ചെന്നു പറഞ്ഞു?”
ചോദ്യം കേട്ട തെരേസ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. സുമിത്രയെ കണ്ടതും തിരച്ചില്‍ നിറുത്തി അവര്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഞാന്‍ വിളിച്ചത് ഒരു സന്തോഷവാര്‍ത്ത പറയാനാ.”
മേശവലിപ്പില്‍നിന്ന് ഒരു കടലാസെടുത്ത് സുമിത്രയുടെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് സിസ്റ്റര്‍ തുടര്‍ന്നു:
“സുമിത്രേടെ അപ്പോയ്മെന്‍റ് അപ്രൂവ് ചെയ്ത് ഓര്‍ഡര്‍ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഇനി ബില്ലെഴുതി ശമ്പളം ക്ലെയിം ചെയ്യാം.”
താന്‍ ആകാശത്തേക്ക് ഉയരുന്നതുപോലെ തോന്നി സുമിത്രയ്ക്ക്.
ജീവിതത്തിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഒരു നിമിഷം! ഈ നിമിഷത്തിനുവേണ്ടി താന്‍ എന്തുമാത്രം കൊതിച്ചു! ഇനി മാസാമാസം ശമ്പളം എണ്ണി വാങ്ങാം.
അപ്രൂവല്‍ ഓര്‍ഡര്‍ വാങ്ങി അവള്‍ ഏറെ നേരം അതിലേക്ക് നോക്കിനിന്നു.
“ഒരു കോപ്പിയെടുത്ത് സൂക്ഷിച്ചോ. ഒറിജിനൽ നാളെ തിരിച്ചുതന്നാല്‍ മതി.”
“താങ്ക്യൂ സിസ്റ്റര്‍.”
അവള്‍ തിരിച്ചുപോകാന്‍ ഭാവിച്ചപ്പോള്‍ സിസ്റ്റര്‍ വിളിച്ചു.
“ഒന്നു നിന്നേ.”
അവള്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
“വിഷമമൊക്കെ മാറിയോ?”
“ഉം…”
“ചോദിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഒന്നും തോന്നരുത്. സുമിത്രേടെ കര്‍ച്ചീഫ് എങ്ങനെയാ സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്ന് പോലീസിന് കിട്ടിയത്? ഇവിടെ ഓരോരുത്തര് ഓരോ കഥകളുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്ക്വാ.”
എനിക്കറിയില്ല സിസ്റ്റര്‍. അതു കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച എന്‍റെ കയ്യീന്നു നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയിരുന്നു” – അവള്‍ ഒരു കള്ളം പറഞ്ഞു.
“ആളുകള്‍ക്കു പറഞ്ഞുരസിക്കാന്‍ ഒരു വിഷയം കിട്ടി. പോലീസുകാര് ഉപദ്രവിച്ചൊന്നുമില്ലല്ലോ?”
“ഇല്ല.”
“ഞങ്ങളും ആകെ പേടിച്ചിരിക്ക്വായിരുന്നു. പത്രത്തില്‍ സുമിത്രേടെ പേരെങ്ങാനും വന്നിരുന്നെങ്കില്‍ എന്തു നാണക്കേടായേനെ സ്കൂളിന്. ഏതായാലും ദൈവാനുഗ്രഹമുണ്ട്.”
സുമിത്ര ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ.
“എന്നാ പൊയ്ക്കൊ.”
അവള്‍ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി.
സ്റ്റാഫ് റൂമില്‍ വന്ന് അവള്‍ സന്തോഷവാര്‍ത്ത എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു.
“ഗംഭീരമായിട്ടൊരു ചെലവ് ചെയ്യണം” – തോമസ് സാര്‍ പറഞ്ഞു.
“തീര്‍ച്ചയായും. ആദ്യത്തെ ശമ്പളം മുഴുവന്‍ അടിച്ചുപൊളിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരിക്ക്വാ.”
വൈകുന്നേരം വീട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ മഞ്ജുളയോടും ഭവാനിയോടും സന്തോഷവാര്‍ത്ത  പറഞ്ഞു.
“ജയനെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞോ?”
മഞ്ജുള ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല.”
“എന്നാ വിളിച്ചുപറ. സന്തോഷവാര്‍ത്ത ആദ്യം പറയേണ്ടതു ജയനോടല്ലേ?”
സുമിത്ര അപ്പോള്‍തന്നെ ജയദേവനെ ഫോണില്‍ വിളിച്ചു സന്തോഷവാര്‍ത്ത പറഞ്ഞു .
പിന്നെ മുകളിലേക്ക് പോയി വേഷം മാറി കുളിച്ച് ഫ്രഷായി.
മുടി ചീകിക്കെട്ടിയിട്ട് തിരികെ ഡ്രോയിംഗ് റൂമില്‍ വന്നിരുന്ന് തെല്ലുനേരം ടിവി കണ്ടു. അപ്പോള്‍ അഭിക്കുട്ടന്‍ ഓടിവന്നു മടിയില്‍ കയറി ഇരുന്നു.
ആ സമയം മുറിതൂക്കാന്‍ മഞ്ജുള ചൂലുമായി അങ്ങോട്ടുവന്നു.
ഞാന്‍ തൂക്കാം ചേച്ചീ എന്നു പറഞ്ഞ് സുമിത്ര വന്നു ചൂലില്‍ പിടിച്ചെങ്കിലും മഞ്ജുള കൊടുത്തില്ല.
“ജോലികഴിഞ്ഞ് ക്ഷീണിച്ചുവന്നതല്ലേ. കുറച്ചുനേരം വിശ്രമിക്ക്.”
സുമിത്ര ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ.
“വിഷമമൊക്കെ മാറിയോ?”
“ഉം…”
“ആ ദുഷ്ടന്‍ മരിച്ചത് ഒരു കണക്കിനു നന്നായി. ശ്രീദേവിക്കെങ്കിലും ഇനി സ്വസ്ഥതയോടെ ജീവിക്കാല്ലോ.” മഞ്ജുള പറഞ്ഞു.
സുമിത്ര ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“കൊന്നതു ശ്രീദേവി തന്നെയാന്നാ എന്‍റെ വിശ്വാസം.”
മഞ്ജുള അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“ഭര്‍ത്താവ് എത്ര ദുഷ്ടനാണെങ്കിലും ഒരു ഭാര്യ അങ്ങനെ ചെയ്യുമോ ചേച്ചീ?”
സുമിത്ര സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
“അവരല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ ആരാ?”
“അയാള്‍ക്ക് ഒരുപാട് ശത്രുക്കളില്ലേ.”
ആരായാലും പോലീസുകാരു കണ്ടുപിടിക്കുമായിരിക്കും.
ആ വിഷയം കേള്‍ക്കാന്‍ താത്പര്യമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് സുമിത്ര അഭിക്കുട്ടനെ എടുത്തുകൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.
വെള്ളിയാഴ്ച പബ്ലിക് ഹോളിഡേ ആയിരുന്നതിനാല്‍ പുലര്‍ച്ചെ സുമിത്ര നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.
അമ്മയും അജിത്മോനും കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു .
സുമിത്ര വന്നതറിഞ്ഞ് ശശികലയും ഓടിയെത്തി.
ഏറെനേരെ അവര്‍ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കുവച്ചിരുന്നു.
“ആദ്യത്തെ ശമ്പളം കിട്ടുമ്പോള്‍ എനിക്കെന്താ നീ വാങ്ങിത്തരുക?”
ശശികല ചോദിച്ചു.
“നിനക്കെന്താ വേണ്ടത്?”
“എന്തുതന്നാലും സന്തോഷമാ.”
“ഒരു നല്ല പട്ടുസാരി വാങ്ങിത്തരും ഞാന്‍.”
“ഒന്നും തന്നില്ലെങ്കിലും വേണ്ടില്ല. ഈ സ്നേഹം മുറിയാതിരുന്നാല്‍ മാത്രം മതി.”
“അതൊരിക്കലും മുറിയില്ല; ഞാനെത്ര ഉയരത്തിലായാലും.”
അവര്‍ കുശലം പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള്‍ കാറിന്‍റെ ശബ്ദം കേട്ടു.
“ജയേട്ടനാന്നു തോന്നുന്നു.”
സുമിത്ര എണീറ്റ് ഗേറ്റിനടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.
സുമിത്രയെ കണ്ടതും ജയന്‍ കാറുനിറുത്തി.
“നീ എപ്പ വന്നു?”
“ഉച്ചയ്ക്കുമുമ്പേ എത്തി. പിന്നേയ്… പോലീസ് സ്റ്റേഷനില്‍ പോയ കാര്യമൊന്നും അമ്മയോട് പറഞ്ഞേക്കരുത് കേട്ടോ?”
“ഇതിപ്പം എത്രതവണ നീ പറഞ്ഞു?”
“അല്ല, ജയേട്ടന്‍ സംസാരത്തിനിടയില്‍ അബദ്ധത്തിലെങ്ങാനും.”
“എനിക്കബദ്ധമൊന്നും പറ്റില്ല.”
ജയന്‍ കാറ് മുറ്റത്തേക്ക് കയറ്റി ഒതുക്കിയിട്ടിട്ട് ഇറങ്ങി.
സുമിത്രയോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് വരാന്തയിലേക്ക് കയറിയപ്പോള്‍ അകത്ത് ശശികല നില്കുന്നത് കണ്ടു.
“വാല് ഒണ്ടല്ലോ അകത്ത്?”
“പതുക്കെ പറ ജയേട്ടാ.”
“ഒരു ശല്യമാ അല്ലേ?”
“ശുദ്ധപാവമാ. എനിക്കൊരാശ്വാസം അവളേയുള്ളൂ.”
ജയദേവന്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നപ്പോള്‍ ശശികലയെ കണ്ടു. അവള്‍ ചിരിച്ചു. ജയദേവനും.
“ജയേട്ടാ, ഇവള്‍ക്കൊരു ജോലീടെ കാര്യം ഞാന്‍ ജയേട്ടനോട് പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ? അന്വേഷിച്ചോ?”
“സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ ഞാനതു മറന്നുപോയി. “
“ഇനി മറക്കാതിരിക്കാന്‍ ഞാൻ ഒരു ചിരട്ടകെട്ടി കഴുത്തില്‍ തൂക്കിയിട്ടുതരാം.”
സുമിത്ര അതു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ശശികലയും സരസ്വതിയും കുടുകുടെ ചിരിച്ചു.
“ഇനി മറക്കില്ല.”
“ഉറപ്പ്?”
“ഉറപ്പ്.
സരസ്വതിയോട് വിശേഷങ്ങള്‍ ചോദിച്ചിട്ട് ജയന്‍ സ്വീകരണമുറിയിലേക്ക് വന്നു.
“ശമ്പളം എന്നത്തേക്ക് കിട്ടും?”
ജയന്‍ ആരാഞ്ഞു
“ബില്ലെഴുതി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഒന്നുരണ്ടാഴ്ചയ്ക്കകം കിട്ടുമായിരിക്കും.”
“ഗ്രാന്‍ഡ് ചെലവുചെയ്യണം.”
“അതു പിന്നെ പ്രത്യേകം പറയണോ ? .”
സ്വീകരണമുറിയില്‍ അവര്‍ കുശലം പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള്‍ സരസ്വതി ചായയും പലഹാരങ്ങളുമെടുത്ത് ഡൈനിംഗ് ടേബിളില്‍ നിരത്തുകയായിരുന്നു
“ഇനി ചായ കഴിച്ചിട്ടാകാം സംസാരം” – സരസ്വതി വന്നു പറഞ്ഞു.
“ഓകെ.”
ജയനും സുമിത്രയും എണീറ്റ് ഡൈനിംഗ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു.
ചായ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ സരസ്വതി ചോദിച്ചു.
“കല്യാണം ഇനീം നീട്ടണോ?”
“ഞാനതുകൂടി സംസാരിക്കാനാ ഇപ്പ വന്നത്.” ചായ ഒരു കവിള്‍ കുടിച്ചിട്ട് ജയന്‍ തുടര്‍ന്നു. “അടുത്തമാസം ഇരുപത്തിരണ്ടിന് ഒരു മുഹൂര്‍ത്തമുണ്ട്. ഇവിടെ അസൗകര്യങ്ങളൊന്നുമില്ലെങ്കില്‍ അന്നാകാം.”
ജയന്‍ സുമിത്രയെ നോക്കി. അമ്മ കാണാതെ അവള്‍ സമ്മതഭാവത്തില്‍ തലകുലുക്കി.
“ഇവിടിപ്പം എന്താ അസൗകര്യം. അല്ലേ മോളേ?”
”അല്ല പിന്നെ .”
“എന്നാ നാളെത്തന്നെ ഇന്‍വിറ്റേഷന്‍ കാര്‍ഡ് പ്രിന്‍റ് ചെയ്യാന്‍ കൊടുത്തേക്കാം. വിളിക്കേണ്ടവരെയൊക്കെ നേരത്തെ വിളിക്കാമല്ലോ.”
“അത് നേരാ .”
സുമിത്ര അകത്തുപോയി മാറ്റര്‍ എഴുതിയ കടലാസ് എടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് ജയദേവന് നീട്ടി.
“ഈയാഴ്ചതന്നെ പ്രിന്‍റ് ചെയ്തു തരാന്‍ പറയണേ. “
“ഉം…”
കടലാസുവാങ്ങി വായിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ജയന്‍ അത് മടക്കി പോക്കറ്റിലിട്ടു.
ചായകുടി കഴിഞ്ഞ് എണീറ്റ് വായും മുഖവും കഴുകിയിട്ട് ജയദേവന്‍ യാത്രപറഞ്ഞു.
കാറിനടുത്തുവരെ സുമിത്രയും അനുഗമിച്ചു.
വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ടുചെയ്തപ്പോള്‍ സുമിത്ര പറഞ്ഞു.
“ഇന്‍വിറ്റേഷന്‍ കാര്‍ഡ് അടിപൊളിയായിരിക്കണം ട്ടോ. എനിക്കു സ്കൂളിലെല്ലാര്‍ക്കും കൊടുക്കാനുള്ളതാ.”
“അതെന്നോട് പ്രത്യേകം പറയണോ ചക്കരേ?”
റ്റാറ്റ പറഞ്ഞിട്ട് ജയന്‍ കാര്‍ മുമ്പോട്ടെടുത്തു.
മൂന്നുദിവസത്തെ അവധിക്കുശേഷം സുമിത്ര സ്കൂളിലേക്ക് മടങ്ങി.
കല്യാണത്തീയതി നിശ്ചയിച്ച കാര്യം അവള്‍ സൗമിനിയോടും ജൂലിയോടും പറഞ്ഞു.
“ഞങ്ങളെല്ലാരും തലേന്നേവരും. അടിപൊളിയാക്കണം നമുക്ക് കല്യാണം .”
ജൂലി തമാശയായി പറഞ്ഞു.
“തലേന്നല്ല, ഒരാഴ്ചമുമ്പേ വന്നോളൂ. എനിക്ക് നിങ്ങളൊക്കെയല്ലേ ഒരു സന്തോഷം.”
“നല്ലൊരു സദ്യയുണ്ടിട്ട് ഒരുപാട് കാലമായി.”
സൗമിനി പറഞ്ഞു.
” മധുവിധു എവിടെയാ? ഊട്ടിയോ കൊടൈക്കനാലോ ?
മേരി ടീച്ചർ ചോദിച്ചു
”എവിടെയായാലും സൂക്ഷിക്കണം കേട്ടോ ? ഇപ്പം എല്ലാ ഹോട്ടലിലും ഒളിക്യാമറായാ ”
തോമസ് സാർ പറഞ്ഞു
കമന്‍റുകള്‍ കേട്ട് ആസ്വദിച്ചിരുന്നതേയുള്ളൂ സുമിത്ര.
അന്നു രാത്രിയില്‍ ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ വിവാഹത്തേക്കുറിച്ചും ആദ്യരാത്രിയെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടു!
(തുടരും )

രചന : ഇഗ്‌നേഷ്യസ് കലയന്താനി (copyright reserved )

ഈ നോവലിന്റെ മുൻ അദ്ധ്യായങ്ങൾ വായിക്കാൻ ഈ ലിങ്കിൽ പോകുക

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 1

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 2

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 3

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 4

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 5

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 6

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 7

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 8

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 9

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 10

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 11

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 12

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 13

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 14

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 15

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 16

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 17

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 18

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 19

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 20

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 21

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 22

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 23

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 24

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 25

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 26

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 27

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 28

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 29

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 30

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 31

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 32

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 33

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 34

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 35

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 36

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 37

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 38

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 39

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 40

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 41

പിറ്റേന്ന് ചൊവ്വാഴ്ച !
വൈകുന്നേരം സ്കൂള്‍വിട്ടു സുമിത്ര വീട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ പതിവില്ലാതെ സതീഷ് വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നു.
സ്വീകരണമുറിയില്‍ സതീഷും മഞ്ജുളയും ഭവാനിയും എന്തോ ഗൗരവമായ ചര്‍ച്ചയാണ്.
സുമിത്രയെ കണ്ടതും അവര്‍ സംസാരം നിറുത്തി. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് വിഷാദഭാവം! എന്തോ പന്തികേട് തോന്നിയെങ്കിലും സുമിത്ര ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല . ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് അവൾ മുകളിലേക്ക് പോകാന്‍ സ്റ്റെയര്‍കെയ്സിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ മൃദുവായ സ്വരത്തിൽ മഞ്ജുള വിളിച്ചു.
“സുമിത്ര ഒന്നു നിന്നേ.”
പിടിച്ചു നിറുത്തിയതുപോലെ അവള്‍ നിന്നു.
മഞ്ജുള അടുത്തു ചെന്ന് സ്റ്റെയർ കേസിന്റെ കൈവരിയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
“പോലീസ് സ്റ്റേഷനീന്നു വിളിച്ചിരുന്നു. ആ കേസിനെപ്പറ്റി കൂടുതലെന്തോ അറിയാനായിട്ട് നാളെ പത്തുമണിക്ക് പോലീസ് ക്ലബിൽ ചെല്ലണമെന്ന്.”
അതു കേട്ടതും കരയാന്‍ തുടങ്ങി അവള്‍.
“പ്രശ്നമൊന്നുമില്ലന്നേ. എന്തോ കുറച്ചു കാര്യങ്ങള്‍കൂടി ചോദിക്കാനുണ്ടെന്ന്. അതറിയാൻ വേണ്ടീട്ടു മാത്രമാ. ” സതീഷ് സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
സുമിത്ര ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവള്‍ കരച്ചിലൊതുക്കാന്‍ പാടുപെടുകയായിരുന്നു.
“ജയനെ വിവരമറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്.” സതീഷ് തുടർന്നു: “അവന്‍ രാവിലെ ഇങ്ങെത്തും.”
സാരിത്തലപ്പുകൊണ്ട് മുഖംപൊത്തി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ,സ്റ്റെയര്‍കെയ്‌സ് കയറി അവൾ മുകളിലേക്ക് പോയി .
സതീഷും മഞ്ജുളയും പരസ്പരം നോക്കി വിഷാദമൂകരായി നിന്നു.
മുറിയിലേക്ക് കയറി വാതിലടച്ചിട്ടു സുമിത്ര കിടക്കയിലേക്ക് വീണു.
മരിച്ചാലോ എന്നുപോലും അവള്‍ ചിന്തിച്ചു പോയി.
മൊബൈൽ ഫോൺ സ്വിച്‌ ഓഫ് ചെയ്തിട്ടു മേശപ്പുറത്തേക്കു വച്ചു. ജയേട്ടൻ വിളിച്ചാൽ കാര്യങ്ങൾ പറയാനുള്ള കരുത്തുണ്ടാവില്ല തനിക്ക് എന്നവളോർത്തു .
അന്ന് അത്താഴം കഴിച്ചില്ല അവള്‍. മഞ്ജുള വന്നു നിര്‍ബന്ധിച്ചെങ്കിലും സുമിത്ര താഴേക്കു ചെല്ലാൻ പോലും കൂട്ടാക്കിയില്ല.
രാത്രി മുഴുവന്‍ മൗനമായി കരഞ്ഞു.
വെളുപ്പിന് എണീറ്റപ്പോള്‍ കാലുകള്‍ നിലത്തുറയ്ക്കുന്നില്ലെന്നു തോന്നി.
വീണ്ടും കട്ടിലിലിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.
എട്ടരയായപ്പോള്‍ ജയദേവന്‍റെ കാര്‍ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വന്നുനിന്നു.
ജയന്‍ ചാടിയിറങ്ങി സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കയറി.
അപ്പോഴേക്കും സതീഷും മഞ്ജുളയും സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് വന്നിരുന്നു.
“എന്താ… എന്താ ഇവിടുണ്ടായേ?”
ജയന്‍ ഉത്കണ്ഠയോടെ തിരക്കി.
നടന്ന കാര്യങ്ങള്‍ സതീഷ് ജയദേവനോട് വിശദീകരിച്ചു.
സംഭവം കേട്ടപ്പോള്‍ ജയദേവന്‍ രോഷം കൊണ്ടു.
“പണ്ടെന്നോ പരിചയമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ് ഇങ്ങനെ ഹരാസ് ചെയ്യണോ? അവര്‍ക്കെന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാനുണ്ടെങ്കില്‍ ഇങ്ങോട്ടുവന്നു ചോദിക്കണം. അതല്ലേ അതിന്‍റെ മര്യാദ? പോലീസ് ക്ലബ്ബിലേക്ക് വിളിപ്പിക്കുന്നത് എന്ത് ന്യായമാ ? “
“പോലീസിനുണ്ടോ ന്യായവും മര്യാദയും? കണ്ണില്‍ ചോരയില്ലാത്ത വര്‍ഗമല്ലേ.”
സതീഷിനും അമര്‍ഷമായിരുന്നു.
“അവളെന്നാ പറയുന്നു? ഞാൻ രാത്രി വിളിച്ചപ്പം ഫോൺ സ്വിച് ഓഫായിരുന്നു “
“ഭയങ്കര കരച്ചിലാ. ഇന്നലെ സ്കൂളീന്നു വന്നിട്ട് ഒരു സാധനം കഴിച്ചിട്ടില്ല.” മഞ്ജുള പറഞ്ഞു.
ജയന്‍ ഡ്രോയിംഗ് റൂമിലേക്ക് കയറിയിട്ട് തിടുക്കത്തില്‍ സ്റ്റെയര്‍കെയ്സ് കയറി സുമിത്രയുടെ മുറിയുടെ വാതില്‍ക്കല്‍ ചെന്നു മുട്ടി വിളിച്ചു.
“സുമീ… “
ജയദേവന്‍റെ ശബ്ദം കേട്ടതും സുമിത്ര എണീറ്റ് ചെന്ന് വാതില്‍ തുറന്നു.
കരഞ്ഞുകലങ്ങിയ കണ്ണുകളും കനം തൂങ്ങിയ മുഖവും കണ്ടപ്പോള്‍ ജയനു സങ്കടം വന്നു.
“എന്താ മോളെ പ്രശ്നം?”
അതിനു മറുപടി ആ നെഞ്ചിലേക്കു ശിരസ്സ് ചേർത്ത് ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലായിരുന്നു.
“കരയാന്‍ മാത്രം ഒന്നുമുണ്ടായില്ലല്ലോ?” ജയന്‍ അവളുടെ ചുമലില്‍ തലോടി ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു: “പോലീസ് ക്ലബിൽ വരെ ഒന്നു ചെല്ലണമെന്നല്ലേ പറഞ്ഞുള്ളൂ. നമുക്ക് പോയിട്ടിങ്ങു പോരാം.”
“ഞാനൊരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല ജയേട്ടാ…”
അവള്‍ ഏങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അതെനിക്കറിയാം മോളേ. പോലീസെന്നാ പറഞ്ഞാലും ഞാന്‍ നിന്നെ സംശയിക്ക്വൊന്നുമില്ല. വാ… മോളു വന്നു വല്ലതും കഴിക്ക്.”
ആളിക്കത്തുന്ന തീയിലേക്ക് അല്‍പം വെള്ളമൊഴിച്ചതുപോലെ ജയദേവന്‍റെ ആ വാക്കുകള്‍ സുമിത്രയ്ക്ക് ഒരുപാട് ആശ്വാസം പകർന്നു .
ജയദേവന്‍ അവളെ താഴേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി നിര്‍ബന്ധിച്ചു ഭക്ഷണം കഴിപ്പിച്ചു.
ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞിട്ട് സുമിത്ര പോയി വേഷം മാറി.
ജയദേവന്‍റെ പിന്നാലെ അവള്‍ കാറിലേക്ക് കയറുമ്പോള്‍ മഞ്ജുള പറഞ്ഞു:
“ഒന്നും പേടിക്കണ്ടാട്ടോ. സത്യായിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളങ്ങു പറഞ്ഞാ മതി. നമ്മള് തെറ്റൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ലല്ലോ “
കാര്‍ മുമ്പോട്ടുനീങ്ങി.
പോകുന്നവഴി ഓരോന്നു പറഞ്ഞ് അവള്‍ക്ക് ധൈര്യം പകര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു ജയന്‍.
പോലീസ് ക്ലബ് കോമ്പൗണ്ടില്‍ കാര്‍ വന്നുനിന്നതും സുമിത്രയുടെ നെഞ്ച് പടപടാ ഇടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“നീ ഇവിടെ ഇരുന്നാ മതി. ഞാന്‍ പോയി അന്വേഷിച്ചിട്ടു വരാം.”
വിന്‍ഡ് ഗ്ലാസ് താഴ്ത്തി വച്ചിട്ട് ജയദേവന്‍ ഡോര്‍ തുറന്നു വെളിയിലിറങ്ങി.
വാതിലിനു മുൻപിൽ നിന്ന പോലീസുകാരനോട് അയാൾ ആഗമനോദ്ദേശ്യം വെളിപ്പെടുത്തി. അകത്തേക്കു കയറിക്കൊള്ളാന്‍ അനുവാദം കിട്ടിയതും ജയന്‍ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.
സബ് ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ ജോണ്‍ വര്‍ഗീസ് മുറിയിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു . അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:
“സി.ഐ. ഉടനെ വരും. അവരെ ഇങ്ങോട്ടു വിളിച്ചോ. ഇവിടെ ഇരിക്കാം .”
ജയദേവന്‍ വെളിയിലേക്കിറങ്ങി കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് സുമിത്രയെ വിളിച്ചിറക്കി, അവരെയും കൂട്ടിക്കൊണ്ടു സ്വീകരണമുറിയിലേക്കു വന്നു.
സ്വീകരണമുറിയിലെ സെറ്റിയിൽ രണ്ടുപേരും അടുത്തടുത്ത് ഇരുന്നു.
പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് പിന്നിട്ടിട്ടും സി.ഐ. വരാഞ്ഞപ്പോള്‍ ജയന്‍ അസ്വസ്ഥനായി. അയാള്‍ സുമിത്രയെ നോക്കിയപ്പോൾ മിഴികൾ പൂട്ടി അഗാധമായ ചിന്തയിലായിരുന്നു അവൾ
“ഉറങ്ങിയോ?”
ഞെട്ടി കണ്ണുതുറന്നു സുമിത്ര .
“സി.ഐ. ഇതുവരെ വന്നില്ലല്ലോ . വെറുതെ മനുഷ്യനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നു, തെണ്ടി ” ജയൻ രോഷം കടിച്ചമർത്തി
സുമിത്ര ചലനമില്ലാതെ ഒരു പാവകണക്കെ ഇരുന്നതേയുള്ളൂ.
“വിഷമിക്കാനൊന്നുമില്ലെന്നേ. സി.ഐ. വരുമ്പം ഞാന്‍ കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞോളാം.”
അതിനും പ്രതികരണമില്ല.
അരമണിക്കൂര്‍ കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് സി.ഐ. വന്നത്. അയാള്‍ ആരെയും ഗൗനിക്കാതെ നേരെ അകത്തേക്ക് പോയി.
പത്തുമിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു പോലീസുകാരന്‍ വന്ന് ജയനോട് സുമിത്രയേയും കൂട്ടി അകത്തേക്ക് ചെല്ലാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
ജയദേവന്‍ സുമിത്രയെ വിളി ച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചിട്ടു അവരെയും കൂട്ടി അടുത്തമുറിയിലേക്കു നടന്നു .
“എന്തു ചോദിച്ചാലും പേടിക്കാതെ ഉള്ള കാര്യങ്ങൾ അങ്ങു പറഞ്ഞേക്കണം. നമുക്ക് ഒളിച്ചുവയ്ക്കാനൊന്നുമില്ലല്ലോ “
ജയന്‍ ധൈര്യം പകര്‍ന്നു.
“ജയേട്ടന്‍ എന്‍റടുത്തുണ്ടാവണം ട്ടോ…”
“തീര്‍ച്ചയായും. “
ജയന്‍റെ പിന്നാലെ ഒരു ജീവച്ഛവംപോലെ അവള്‍ അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് കയറി.
സി.ഐ.യും എസ്.ഐ.യും തമ്മില്‍ ഏതോ കേസ് ഡിസ്കസ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു ആ സമയം . സുമിത്രയെ കണ്ടതും അദ്ദേഹം ഫയല്‍ മടക്കി.
സി.ഐ. ജയദേവന്‍റെ നേരെ നോക്കി ചോദിച്ചു:
“നിങ്ങളാരാ?”
സുമിത്രയുടെ കസിനാണ്.
“പേര്?”
“ജയദേവന്‍.”
“നിങ്ങളു വെളിയിലു നിന്നാമതി.”
“അല്ല… അത്… ഇവളു വല്ലാതെ ഭയന്നിരിക്കുകയാണ് സര്‍. തനിച്ചിരിക്കാന്‍ പറ്റിയ ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിലല്ല.”
“തനിച്ചല്ലല്ലോ. ഞങ്ങളൊക്കെയില്ലേ ഇവിടെ?”
“സാറെന്താന്നു വച്ചാല്‍ ചോദിച്ചോ. ഞാനിവിടെ മാറി നിന്നോളാം.”
“അതു പറ്റില്ലല്ലോ ജയാ. നിങ്ങളുടെ മുമ്പില്‍വച്ച് പറയാന്‍ പറ്റാത്ത പല കാര്യങ്ങളും ഉണ്ടാവില്ലേ അവർക്ക് ?”
“അങ്ങനൊന്നുമില്ല സാര്‍. ആ മര്‍ഡര്‍ കേസുമായി ഇവള്‍ക്കൊരു ബന്ധോം ഇല്ല.”
“എന്നു നിങ്ങളങ്ങു പറഞ്ഞാ മതിയോ? ബന്ധമുണ്ടോ ഇല്ലയോന്നൊക്കെ ഞങ്ങളു തീരുമാനിച്ചോളാം. താന്‍ വെളിയിലേക്കിറങ്ങ്. “
സി.ഐ.യുടെ ശബ്ദം കനത്തു.
“അല്ല. സര്‍… അത്…”
“ഒന്നിറങ്ങിപ്പോടോ .”
ഒരു ഗര്‍ജനമായിരുന്നു. സുമിത്ര ഭയന്നു വിറച്ചുപോയി.
“സര്‍… പ്ലീസ്….”
പിന്നെന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിനുമുമ്പേ ഒരു പോലീസുകാരന്‍ വന്നു ജയനെ പിടിച്ചു വെളിയിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി.
സുമിത്രയും കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പിന്നാലെ പോകാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ സി ഐ തടഞ്ഞു :
” നിങ്ങൾ എങ്ങോട്ടാ ? നിങ്ങൾ അവിടെ നിൽക്ക് .”
“സാർ പ്ലീസ്… ഞാന്‍ തനിച്ചിവിടെ നില്‍ക്കില്ല. ജയേട്ടനെ കൂടി ഇങ്ങു വിളിക്ക്” – സുമിത്ര യാചിച്ചു.
“നിങ്ങളെ തല്ലാനോ കൊല്ലാനോ കൊണ്ടുവന്നതല്ല. അടങ്ങിയിരിക്ക്.” സുമിത്രയെ ശാസിച്ചിട്ട് സി.ഐ. ഒരു വനിതാ പോലീസുകാരിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“ഇവരെ മുകളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോ .”
അതു കേട്ടതും സുമിത്രയുടെ കരച്ചില്‍ അണപൊട്ടി.
വനിതാ പോലീസുകാരി വന്ന് അവളെ ബലമായി പിടിച്ചു മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.
പ്രതികളെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന പ്രേതാലയം പോലുള്ള ഒരു മുറിയിൽ കൊണ്ടുപോയി ഇരുത്തി അവളെ . മുറിയുടെ നടുക്ക് ഒരു വലിയ ബള്‍ബ് താഴേക്ക് തൂങ്ങി കിടപ്പുണ്ട് . അതിനു കീഴെയാണ് ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള വേദി ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത് . ഒറ്റനോട്ടത്തിലേ പേടിയുണര്‍ത്തുന്ന ഭീതിദമായ അന്തരീക്ഷം!
മുറിയിലേക്ക് കയറിയതേ പാതി ജീവന്‍ പോയി സുമിത്രയ്ക്ക്. ഭയംകൊണ്ട് അവളുടെ മുഖവും ദേഹവും വിയര്‍ത്തു. കാലുകൾ കിലുകിലെ വിറച്ചു .
“അങ്ങോട്ടിരുന്നോ…”
ബള്‍ബിനു കീഴെ ഇട്ടിരുന്ന കസേരയിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പോലീസുകാരി പറഞ്ഞു.
സുമിത്ര ഇരിക്കാന്‍ മടിച്ചപ്പോള്‍ പോലീസുകാരി വന്നു ബലമായി അവളെ പിടിച്ചിരുത്തി.
രണ്ടുമിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സി.ഐ. മോഹന്‍ദാസും എസ്.ഐ. ജോണ്‍ വറുഗീസും രണ്ടു പോലീസുകാരും അങ്ങോട്ടുവന്നു.
സി.ഐ. ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്തിട്ട് ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് സുമിത്രയുടെ അരികില്‍ ഇരുന്നു. എന്നിട്ട് കുറച്ചുനേരം ഒന്നും മിണ്ടാതെ സുമിത്രയുടെ മുഖത്തേക്കുതന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.
സിംഹത്തിന്‍റെ മുമ്പിലകപ്പെട്ട മാന്‍പേടയെപ്പോലെ ഭയന്നുവിറച്ചുപോയി സുമിത്ര.
“എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുതേ …. ഞാനല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നത്. എന്‍റമ്മയാണെ സത്യം. മരിച്ചുപോയ എന്റച്ഛനാണെ സത്യം. എനിക്കാ സംഭവവുമായി ഒരു ബന്ധോം ഇല്ല സര്‍. പ്ലീസ്… എന്നെ ഒന്ന് വിശ്വസിക്ക്. ഞാനല്ല അയാളെ കൊന്നത് “
അവള്‍ കൈകൂപ്പി യാചിച്ചു. ആ കൈകൾ കിലുകിലെ വിറച്ചു .
“കൂള്‍ ഡൗണ്‍, കൂള്‍ ഡൗണ്‍ ! നിങ്ങളെ തല്ലാനോ, കൊല്ലാനോ കൊണ്ടുവന്നതല്ല . ആ കൊലപാതകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില കാര്യങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് വ്യക്തമായിട്ടറിയാം . അതു ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞേ പറ്റൂ. കഴിഞ്ഞതവണ ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ വന്നു ചോദ്യം ചെയ്തപ്പം കുറെയേറെ കള്ളം നിങ്ങളെന്നോട് പറഞ്ഞു. ഞാനതൊക്കെ വിശ്വസിച്ചങ്ങു പോയീന്നു നിങ്ങളു കരുതി . അല്ലേ? ഇയാളു വിചാരിക്കുന്നതുപോലെ പോലീസുകാരത്ര ഉണ്ണാക്കന്മാരൊന്നുമല്ല .” സി ഐ പറഞ്ഞു
“സത്യായിട്ടും എനിക്കാ കൊലപാതകവുമായി ഒരു ബന്ധോം ഇല്ല സര്‍.”
“പിന്നെന്തിനാ നിങ്ങളെന്നോട് കള്ളം പറഞ്ഞേ? കർച്ചീഫ് നിങ്ങളുടെയല്ലെന്ന് ?”
“തെറ്റുപറ്റിപ്പോയി. ക്ഷമിക്കണം. .”
സുമിത്ര കൈകൂപ്പി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അപേക്ഷിച്ചു .
“അങ്ങനെ വഴിക്കുവാ . ചോദിക്കുന്നേന് സത്യായിട്ടുള്ള മറുപടി പറയണം .. ഇനി കള്ളം പറഞ്ഞു പറ്റിക്കാമെന്നു വിചാരിക്കണ്ട. എല്ലാ ഡീറ്റയിൽസും കളക്ട് ചെയ്തിട്ടാ നിങ്ങളെ ഇങ്ങോട്ടു വിളിപ്പിച്ചത് . സത്യം മാത്രമേ പറയാവൂ ”
സി ഐ യുടെ സ്വരം കനത്തു .
“ഉം…”
അവള്‍ തലകുലുക്കി.
ആ സമയം ഡിവൈഎസ്പി ഹരിദാസും അങ്ങോട്ട് കയറിവന്നു. ഡിവൈഎസ്പിയെ കണ്ടതും സിഐയും എസ്ഐയും പോലീസുകാരും എണീറ്റ് സല്യൂട്ടടിച്ചു.
“തുടങ്ങിയോ മോഹന്‍?”
ഹരിദാസ് ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല. തുടങ്ങാന്‍ പോണതേയുള്ളൂ.”
“ഓകെ. കാരി ഓണ്‍.”
ഡിവൈഎസ്പി, സി.ഐ.യുടെ സമീപം കസേര വലിച്ചിട്ടിരുന്നു.
സി.ഐ. പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിട്ട് എസ്ഐയുടെ നേരെ കൈനീട്ടി. എസ്.ഐ. തന്‍റെ കൈയിലിരുന്ന തൂവാല സിഐയുടെ കൈയിലേക്ക് കൊടുത്തു.
രണ്ടു കൈകൊണ്ടും തൂവാല നിവര്‍ത്തി സുമിത്രയുടെ മുമ്പില്‍ പിടിച്ചുകൊണ്ട് സിഐ ചോദിച്ചു.
“ഈ കര്‍ച്ചീഫ് നിങ്ങളുടെയാണോ?”
തൊണ്ട വരളുന്നതുപോലെ തോന്നി സുമിത്രയ്ക്ക്. ഇനി കള്ളം പറഞ്ഞ് പിടിച്ചുനില്‍ക്കാനാവില്ല.
“അതെ…”
നമ്മൾ ജയിച്ചു എന്ന ഭാവത്തില്‍ സിഐ തിരിഞ്ഞ് ഡിവൈഎസ്പിയെ നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞ് വീണ്ടും സുമിത്രയെ നോക്കി ചോദിച്ചു.
“അപ്പം നേരത്തെ ചോദിച്ചപ്പം നിങ്ങളുടേതല്ലെന്നു എന്തിനാ എന്നോട് കള്ളം പറഞ്ഞേ?”
അതിനു മറുപടിയില്ല.
“ഈ കര്‍ച്ചീഫ് ഞങ്ങളുടെ കൈയില്‍ എങ്ങനാ വന്നതെന്നറിയാമോ?”
“ഇല്ല.”
“മരിച്ച സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്ന് .”
സുമിത്രയുടെ ശ്വാസഗതി കൂടിയത് സിഐ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“ഇനി പറ. ഇതെങ്ങനെയാ അയാളുടെ വീട്ടുമുറ്റത്തുവന്നത്?”
അവള്‍ക്ക് ചങ്കുപൊട്ടുന്നതുപോലെ പ്രയാസം തോന്നി. സി.ഐ. അതു മനസിലാക്കി
“കുടിക്കാന്‍ വെള്ളം വേണോ?”
“വേണ്ട.”
“എന്നാ തുറന്നുപറ. എങ്ങനെയാ ഇത് അയാളുടെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വന്നത്? സത്യം മാത്രമേ പറയാവൂ. സംഭവദിവസം സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടില്‍ നിങ്ങളു പോയിരുന്നോ?”
“ഉം.” അവള്‍ തലയനക്കി.
“എപ്പം?”
“അയാളു മരിച്ച രാത്രി.”
“എത്ര മണിക്ക്?”
“പന്ത്രണ്ടുമണിയായിക്കാണും.”
“രാത്രി പന്ത്രണ്ടുമണി?”
“ഉം.”
“ഒറ്റയ്ക്കാണോ?”
“ഉം.”
സിഐ തിരിഞ്ഞ് ഡിവൈഎസ്പിയെ ഒന്നു നോക്കി. എന്നിട്ട് വീണ്ടും തിരിഞ്ഞ് സുമിത്രയെ നോക്കി ചോദിച്ചു.
“എന്തിനാ പോയേ?”
അതിനു മറുപടി പറയാനാവാതെ അവള്‍ വല്ലാതെ കിതച്ചു.
“പേടിക്കാതെ പറഞ്ഞോ. ഇവിടെ പറയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ഒരുകാരണവശാലും ഞങ്ങള്‍ പുറത്തുപറയില്ല.”
”ഞാനല്ല സുകുമാരനെ കൊന്നത്” – വിക്കിവിക്കി അവള്‍ പറഞ്ഞു.
”എന്‍റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടി അതല്ലല്ലോ?”
സുമിത്ര എന്തോ പറയാനായി വായ് തുറന്നു. പക്ഷേ, മനസ് പിന്നെയും പിറകോട്ട് പിടിച്ചു വലിച്ചു.
“പറഞ്ഞോളൂ. സത്യം തുറന്നുപറഞ്ഞാല്‍ സുമിത്രയെ ഞങ്ങളു രക്ഷിക്കാം. ഒന്നും പേടിക്കണ്ട . നടന്ന കാര്യങ്ങൾ ധൈരായിട്ടു പറഞ്ഞോ . രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വഴികൾ ഞങ്ങളുണ്ടാക്കി തരാം. പക്ഷേ സത്യമേ ഞങ്ങളോട് പറയാവൂ.”
ഡിവൈഎസ്പി ധൈര്യം പകര്‍ന്നു.
സുമിത്ര നാലുചുറ്റും നോക്കി. മറ്റുള്ളവരുടെ സാന്നിധ്യം അവള്‍ക്കു വിഷമമുണ്ടാക്കുന്നു എന്നു കണ്ടപ്പോള്‍ ഹരിദാസ് എല്ലാ പോലീസുകാരെയും അവിടെനിന്ന് പറഞ്ഞുവിട്ടു.
“ഇനി പറ. അന്നു രാത്രി എന്താ സംഭവിച്ചത്?”
കൈകൂപ്പി യാചനയോടെ അവള്‍ സിഐയേയും ഡിവൈഎസ്പിയേയും മാറിമാറി നോക്കി. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.
“നടന്നതെന്താണെന്നു മുഴുവന്‍ ഞാന്‍ പറയാം. പക്ഷേ, ഒരപേക്ഷയുണ്ട്. വെളിയിലാരോടും ഇത് പറയരുത്. എന്‍റെ ജീവിതം തകര്‍ക്കരുത്. ഞാനൊരു പാവം പെണ്ണാണ് സാർ . എന്റെ ജയേട്ടൻ അറിഞ്ഞാൽ എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കും . ഞാൻ പറയാൻപോകുന്നത് വേറാരും അറിയരുത് .”
“ഒരിക്കലുമില്ല. ഒരു പെണ്ണിന്‍റെ ജീവിതം തകര്‍ക്കാന്‍ മാത്രം ദുഷ്ടന്മാരൊന്നുമല്ല ഞങ്ങൾ . എന്നുമാത്രമല്ല സത്യം തുറന്നുപറഞ്ഞാല്‍ സുമിത്രയെ രക്ഷിക്കാനുള്ള വഴികളും ഞങ്ങളു പറഞ്ഞുതരാം.”
സിഐ ഒരടവു പ്രയോഗിച്ചു.
” രക്ഷിക്കുമോ സാർ ?”
” ഉറപ്പായിട്ടും . ” സി ഐ തുടർന്നു : ”നടന്നത് വള്ളിപുള്ളി തെറ്റാതെ ഇങ്ങോട്ടു പറ ”
ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടിട്ട് സുമിത്ര ആ സംഭവം പറയാന്‍ തുടങ്ങി.
(തുടരും)

രചന : ഇഗ്‌നേഷ്യസ് കലയന്താനി (copyright reserved )

ഈ നോവലിന്റെ മുൻ അദ്ധ്യായങ്ങൾ വായിക്കാൻ ഈ ലിങ്കിൽ പോകുക

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 1

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 2

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 3

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 4

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 5

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 6

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 7

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 8

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 9

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 10

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 11

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 12

ഓഫീസ് റൂമിലെ റിവോൾവിങ് കസേരയില്‍ ചാരി ഇരുന്നു സര്‍ക്കിള്‍ ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ മോഹന്‍ദാസ് ആലോചിച്ചു.
ആരായിരിക്കും ആ കൊല നടത്തിയത്?
സാഹചര്യത്തെളിവുകള്‍ ശ്രീദേവിയിലേക്കാണ് വിരല്‍ചൂണ്ടുന്നത്. പക്ഷേ, അറസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതിനുമുമ്പ് എല്ലാവശവും പരിശോധിക്കേണ്ടേ? സോളിഡായ എന്തെങ്കിലും തെളിവു കണ്ടെത്തേണ്ടേ? എത്ര പോക്കിരിയാണെങ്കിലും സ്വന്തം ഭര്‍ത്താവിനെ ഏതെങ്കിലും ഭാര്യ ഇത്ര നിഷ്ഠൂരമായി കൊല്ലുമോ? അഥവാ കൊല്ലണമെന്നാഗ്രഹിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എളുപ്പമുള്ള മറ്റെത്രയോ വഴികളുണ്ടായിരുന്നു? ഭാര്യ ഇരുമ്പുവടികൊണ്ട് തലക്കടിച്ചു കൊന്നു എന്നുപറഞ്ഞാൽ അതത്ര എളുപ്പം വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നുമില്ല .
മോഹന്‍ദാസ് മേശവലിപ്പില്‍നിന്ന് ആ കര്‍ച്ചീഫെടുത്ത് തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി.
ഇതുകൊണ്ടെന്തു പ്രയോജനം? പട്ടിക്കു മുഴുവന്‍തേങ്ങ കിട്ടിയതുപോലെ വെറുതെ സൂക്ഷിക്കാമെന്നു മാത്രം.
കര്‍ച്ചീഫ് മേശപ്പുറത്തേക്കിട്ടിട്ട് സി.ഐ., സബ് ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ ജോണ്‍ വറുഗീസിനെ ഫോണില്‍ വിളിച്ചു.
“എന്താ സാര്‍?”
“താങ്കള്‍ അത്യാവശ്യമായി ഇവിടെ വരെ വരണം. ജീപ്പെടുത്തോ. രണ്ടോ മൂന്നോ പോലീസുകാരേം കൂട്ടിക്കോ. ഒരു സ്ഥലംവരെ പോകാനാ.”
“യേസ് സര്‍.”
പത്തു മിനിറ്റിനുള്ളില്‍ എസ്.ഐ. സര്‍ക്കിള്‍ ഇന്‍സ്പെക്ടറുടെ മുറിയുടെ വാതിൽക്കൽ എത്തി .
സി.ഐ. വരാന്തയിൽ കാത്തുനില്‍പുണ്ടായിരുന്നു.
എസ്.ഐ. ജീപ്പില്‍ നിന്നിറങ്ങിയിട്ടു സി.ഐ.യ്ക്കു സല്യൂട്ടടിച്ചു.
“നമുക്ക് ആ മര്‍ഡര്‍ക്കേസിലെ സുകുമാരന്‍റെ വീടുവരെ ഒന്നു പോകണം. ജീപ്പിലേക്കു കേറിക്കോ.”
എസ്.ഐ.യെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് സി.ഐ. ജീപ്പില്‍ കയറി സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.
വീട്ടുമുറ്റത്ത് ജീപ്പ് വന്നുനിന്നതും സി.ഐ. ചാടിയിറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് ഓടി കയറി. പിന്നാലെ എസ്.ഐ. ജോണ്‍ വറുഗീസും.
വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും ശ്രീദേവി വന്നു വാതില്‍ തുറന്നു.
പോലീസുകാരെ കണ്ട് അവള്‍ ഒന്നമ്പരന്നു .
“സുകുമാരന്‍റെ മര്‍ഡറുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് കുറച്ചുകാര്യങ്ങള്‍ കൂടി ഞങ്ങള്‍ക്കറിയണം.”
മോഹന്‍ദാസ് പറഞ്ഞു.
“വരൂ.”
ശ്രീദേവി അവരെ അകത്തേക്കു ക്ഷണിച്ചു.
സുകുമാരന്‍ മരിച്ചുകിടന്ന മുറിയില്‍ കയറി സി.ഐ.യും എസ്.ഐ.യും വിശദമായി ഒരു പരിശോധന കൂടി നടത്തി. അന്വേഷണത്തെ സഹായിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും തുമ്പുകിട്ടുമോ എന്നാണു നോക്കിയത് . യാതൊന്നും പക്ഷേ, കിട്ടിയില്ല.
ശ്രീദേവി എല്ലാം നോക്കി നില്‍പുണ്ടായിരുന്നു.
“നിങ്ങളിങ്ങു വന്നേ.”
ലാത്തിചൂണ്ടി അവരെ വിളിച്ചിട്ട് മോഹന്‍ദാസ് സ്വീകരണമുറിയില്‍ വന്നിരുന്നു.
ശ്രീദേവി ഭയന്ന്, സ്വീകരണമുറിയുടെ ചുമരിനോട് ചേര്‍ന്ന് ഭവ്യതയോടെ നിന്നു.
‘സുകുമാരന് ശത്രുക്കളുള്ളതായിട്ടു മുമ്പ് ഞങ്ങൾ വന്നപ്പം പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ? ആരൊക്കെയായിരുന്നു ആ ശത്രുക്കള്‍?”
“എല്ലാരുമായിട്ട് വഴക്കായിരുന്നു.”
“കൊല്ലാന്‍ തക്ക വൈരാഗ്യമുള്ള ആരെങ്കിലും?”
“അങ്ങനെയാരെങ്കിലുമുള്ളതായിട്ട് അറിയില്ല.”
“അയല്‍ക്കാരുമായിട്ടൊക്കെ എങ്ങനാ?”
“ഇങ്ങോട്ടാരും വരാറുമില്ല, അങ്ങോട്ടു പോകാറുമില്ല.”
“രാത്രി ഗേറ്റു പൂട്ടാറില്ലേ?”
“ഇല്ല.”
“സി.ഐ. പോക്കറ്റില്‍നിന്ന് കര്‍ച്ചീഫെടുത്ത് അവരുടെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു:”
“ഈ തൂവാല ആരുടെയാണെന്ന് ഐഡന്‍റിഫൈ ചെയ്യാന്‍ പറ്റുമോന്നു നോക്കിക്കേ.”
“അറിയില്ലെന്ന് ഞാന്‍ നേരത്തേ പറഞ്ഞിരുന്നു.”
” ഒന്നുകൂടി സൂക്ഷിച്ചൊന്നു നോക്ക്. എന്തെങ്കിലും അടയാളമോ തുന്നലോ.. ” സി.ഐയ്ക്ക് ദേഷ്യം വന്നു.
ശ്രീദേവി കര്‍ച്ചീഫ് വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി.
“ഇല്ല സാര്‍.”
അവളതു തിരികെ കൊടുത്തു.
”നിങ്ങൾ എന്തൊക്കെയോ ഒളിച്ചുവയ്ക്കുണ്ട് . മുഖത്ത് നോക്കിയാൽ ഞങ്ങൾക്കറിയാം. പോലീസിനെ പറ്റിക്കാൻ അത്ര എളുപ്പമല്ല കേട്ടോ ”
കര്‍ച്ചീഫ് മടക്കി പോക്കറ്റിലിട്ടുകൊണ്ട് മോഹന്‍ദാസ് പറഞ്ഞു .
”ഇല്ല സാർ . ഒന്നും ഒളിച്ചുവയ്ക്കുന്നില്ല ”
“സുകുമാരന്‍ നിങ്ങളെ എന്നും ഉപദ്രവിക്കുമായിരുന്നോ?”
“മിക്കപ്പോഴും.”
“ശ്രീദേവിക്കയാളെ കൊല്ലണമെന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ? എപ്പഴെങ്കിലും?”
” ഒരിക്കലുമില്ല.”
‘രണ്ടിലൊരാള്‍ മരിച്ചെങ്കിലേ നിങ്ങളുടെ ദുരിതം തീരുന്നു നിങ്ങള്‍ അയല്‍പക്കത്തുള്ള ചിലരോടൊക്കെ പറഞ്ഞെന്നു കേട്ടല്ലോ ?”
എസ്.ഐ. ചോദിച്ചു.
“അത് സങ്കടം വന്നപ്പം പറഞ്ഞതാ. ഞാനങ്ങനെ മനസില്‍ ചിന്തിച്ചിട്ടു പോലുമില്ല .”
“അയാളൊന്നു മരിച്ചുകിട്ടിയാല്‍ കൊള്ളയിരുന്നൂന്ന് നിങ്ങളാഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലേ?”
“ഏതെങ്കിലും ഭാര്യ അങ്ങനെ ആഗ്രഹിക്ക്വോ സാര്‍? ഭര്‍ത്താവ് എത്ര ദുഷ്ടനാണെങ്കിലും?”
“അങ്ങനെ ആഗ്രഹിക്കുകയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്. നിങ്ങളു പത്രമൊക്കെ വായിക്കാറില്ലേ?”
“എനിക്കങ്ങനെ ചിന്തിക്കാന്‍പോലും പറ്റില്ല.”
“ഞങ്ങള്‍ക്ക് എല്ലാ വഴികളും ചിന്തിക്കണം. ദൈവംതമ്പുരാനെവരെ സംശയിക്ക്വേം ചെയ്യും”
സി.ഐ. എണീറ്റു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു:
“എന്തൊക്കെയായാലും കൊല നടത്തിയ ആ ആളിനെ ഞങ്ങള് കണ്ടുപിടിക്കും. രക്ഷപെട്ടൂന്നു ആരും കരുതണ്ട “
ശ്രീദേവിയുടെ മുഖഭാവത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും മാറ്റമുണ്ടോ എന്നു സി ഐ നോക്കി. പക്ഷേ, ഒരു ഭാവമാറ്റവുമുണ്ടായില്ല അവര്‍ക്ക്.
“തീര്‍ച്ചയായും പിടിക്കണം സര്‍. എന്‍റെയും കൂടി ആഗ്രഹമാണത്. ഇപ്പത്തന്നെ ആള്‍ക്കാരു എന്നെപ്പറ്റി ഓരോന്നു പറയുന്നുണ്ട്. എനിക്കതു കേള്‍ക്കുമ്പം സങ്കടം വരും. കൊലയാളിയെ സാറ് കണ്ടു പിടിക്കണം “
“സുകുമാരന്‍റെ കടയില്‍ കൂലിക്കായി ആരെയെങ്കിലും വച്ചിരുന്നോ ?”
“ഇല്ല.”
“ഇപ്പം കട അടഞ്ഞുകിടക്ക്വാ?”
“അത് തൊട്ടടുത്ത കടക്കാരനു വിറ്റു.”
“നിങ്ങളാണോ വിറ്റേ?”
“അതെ.”
അപ്പം കൊലയാളിയെക്കുറിച്ച് യാതൊരറിവും നിങ്ങൾക്ക് ഇല്ല അല്ലേ?
“എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല സാർ .”
“എന്തെങ്കിലും സൂചന കിട്ടിയാല്‍ ഞങ്ങളെ അറിയിക്കാന്‍ മടിക്കരുത്.”
“തീര്‍ച്ചയായും.”
“വാ ജോണേ.”
എസ്.ഐയേയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് സി.ഐ. പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
വീടും പരിസരവും അവര്‍ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി അരിച്ചുപെറുക്കി. പുതുതായി യാതൊന്നും പക്ഷേ, കിട്ടിയില്ല. എസ്.ഐ. പറഞ്ഞു.
“സര്‍ നമ്മളെന്തിനാ ഇത്ര കഷ്ടപ്പെടുന്നേ? ശ്രീദേവിയെ അറസ്റ്റുചെയ്ത് ചാര്‍ജുഷീറ്റ് തയാറാക്കാം. നമുക്കൊരു പ്രതിയെ കിട്ടിയാല്‍ പോരേ? അവരു നിരപരാധിയാണെങ്കില്‍ കോടതീല്‍ തെളിയിക്കട്ടെ.”
“അതെങ്ങനാ ജോണേ. സോളിഡായ എന്തെങ്കിലും എവിഡെന്‍സ് കിട്ടാതെ…”
“എവിഡന്‍സ് നമുക്കെന്തെങ്കിലുമുണ്ടാക്കാം സര്‍. മുന്‍പ് പല കേസുകളിലും എവിഡൻസ്‌ നമ്മളൊണ്ടാക്കീട്ടുണ്ടല്ലോ. എങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ കേസ് അവസാനിപ്പിച്ചു ഫയല് ക്ളോസ് ചെയ്യാം.”
“അവരു ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ പീഢനം ഒരുപാട് സഹിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു പാവം സ്ത്രീയായിട്ടാ എനിക്കു തോന്നുന്നത്. ഇത് ചുമ്മാ അവരുടെ തലേൽ കെട്ടിവച്ചാൽ ദൈവം ക്ഷമിക്കുമോ നമ്മളോട് “
“അതൊക്കെ അവരുടെ അഭിനയമായിരിക്കും സര്‍. സാഹചര്യത്തെളിവുകൾ അവർക്കെതിരാണല്ലോ “
“ആയിരിക്കാം. പക്ഷേ, സംശയത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഒരു സ്ത്രീയെ അറസ്റ്റു ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ?. അവരെ കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് സഹതാപം തോന്നുന്നു.”
“പോലീസുകാര്‍ക്കു സെന്‍റിമെന്‍റ്സ് പാടില്ലെന്നാണല്ലോ സാറു ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്.”
എസ്.ഐ. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“അതൊക്കെ ശരിയാ. എന്തായാലും നമുക്കൊരു ഫൈനല്‍ അറ്റമ്പ്റ്റുകൂടി നടത്താം. ജോണ്‍ ജീപ്പിലേക്ക് കേറ്.’
എസ്.ഐ. ജീപ്പില്‍ കയറി ഇരുന്നു. തൊട്ടടുത്ത് സി.ഐ. മോഹന്‍ദാസും.
ജീപ്പ് സുകുമാരന്‍റെ കടയിലേക്ക് വിടാന്‍ നിര്‍ദേശം കിട്ടിയതും ഡ്രൈവര്‍ വണ്ടി എടുത്തു.
കടയുടെ മുമ്പില്‍ ആ വാഹനം വന്നുനിന്നു.
പോലീസ് ജീപ്പ് കണ്ടപ്പോള്‍ പരിസരത്തുണ്ടായിരുന്നവര്‍ അടുത്തുകൂടി.
സി.ഐ.യും എസ്.ഐ.യും ചാടിയിറങ്ങി ധൃതിയില്‍ കടയിലേക്ക് കയറി.
കടയുടമ വാസുദേവന്‍ എണീറ്റു ഭവ്യതയോടെ വണങ്ങി.
“ഇതായിരുന്നോ സുകുമാരന്‍റെ കട?”
“അതേ.”
“ഇതു നിങ്ങളു വാങ്ങിച്ചോ?”
“ഉം.”
“സുകുമാരന്‍ ആളെങ്ങനായിരുന്നു. നല്ല സ്വഭാവക്കാരനായിരുന്നോ?”
മോഹന്‍ദാസ് കടയിലേക്ക് കയറി ചുറ്റും നോക്കിയിട്ടു ചോദിച്ചു.
“സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് എനിക്കറിയില്ല സാര്‍.”
‘അയാളോടാര്‍ക്കെങ്കിലും വൈരാഗ്യമുള്ളതായിട്ടറിയാമോ?”
”അറിയില്ല സാര്‍.”
“നിങ്ങള്‍ക്കാര്‍ക്കെങ്കിലുമറിയാമോ?”
ചുറ്റുംകൂടിനിന്ന ആളുകളോട് സി.ഐ. ചോദിച്ചു.
ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“അറിയാങ്കില്‍ പറ. സംശയമുള്ളോരുടെ പേരുപറഞ്ഞാലും മതി. ഞങ്ങളന്വേഷിച്ചോളാം. നിങ്ങളൊന്നും സഹകരിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഈ കേസ് തെളിയിക്കാന്‍ പറ്റാതെ വരും.”
ആളുകള്‍ പരസ്പരം നോക്കി പിറുപിറുത്തതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
സി.ഐ. പോക്കറ്റില്‍നിന്ന് കര്‍ച്ചീഫെടുത്തു വിടര്‍ത്തി കാണിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു.
“ഈ തൂവാലയാരുടേതാണെന്ന് ആർക്കെങ്കിലും വല്ല പിടിയുമുണ്ടോ?”
പരസ്പരം നോക്കിയതല്ലാതെ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“വെറുതെ സമയം കളയണ്ട. പോകാം ജോണേ………..അറിയാമെങ്കില്‍ തന്നെ ഇവറ്റകളൊന്നും മിണ്ടില്ല. പോലീസെന്നു കോള്‍ക്കുമ്പം മുട്ടു വിറക്ക്വല്ലേ എല്ലാറ്റിന്‍റേം “
കര്‍ച്ചീഫ് മടക്കി പോക്കറ്റില്‍ നിക്ഷേപിച്ചിട്ട് സി.ഐ. കടയില്‍ നിന്നിറങ്ങി ജീപ്പില്‍ കയറി.
വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തതും ഒരു യുവാവ് ഓടി അടുത്തുവന്നു.
“സര്‍ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞോട്ടെ?”
“യേസ്.”
“ആ തൂവാലയൊന്നു കാണിക്ക്വോ?”
സി.ഐ. പോക്കറ്റില്‍നിന്ന് തൂവാലയെടുത്ത് യുവാവിനു നീട്ടി.
അയാളതു വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കിയിട്ടു ചോദിച്ചു:
“എന്‍റെ ഒരു സംശയം പറഞ്ഞോട്ടെ സര്‍?”
“തീർച്ചയായും .”
“ഒരുദിവസം ഈ സ്കൂളിലെ ഒരു ടീച്ചറ് ദാ ആ കടേന്ന് ഒരു സാധനം വാങ്ങിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പം ഒരു കര്‍ച്ചീഫ് താഴെ വീണിരുന്നു. ഞാനാ അതെടുത്തു കൊടുത്തത്. ഇതുപോലൊരെണ്ണമായിരുന്നു അത്.”
“ഇതുപോലെയായിരുന്നൂന്ന് ഇത്ര കൃത്യമായി ഓര്‍ക്കാന്‍ കാരണം?”
“ഈ ഡിസൈന്‍ പുതുമയുള്ളതായി അന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാ .”
“ആ ടീച്ചറിന്‍റെ പേരെന്താ?”
“പേരെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ, ചങ്ങനാശേരീല്‍ കാര്‍ത്തിക ടെക്സ്റ്റയില്‍സ് നടത്തുന്ന സതീഷിന്‍റെ വീട്ടിലാ അവരു താമസിക്കുന്നതെന്നറിയാം. ഇവിടെ പുതുതായിട്ടു വന്ന ഒരു ടീച്ചറാ.”
അയാള്‍ കര്‍ച്ചീഫ് തിരികെ കൊടുത്തു.
“അവരും സുകുമാരനും തമ്മില്‍ പരിചയമുണ്ടോ?” എസ്.ഐ ചോദിച്ചു.
“ഉണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു. ബസ് സ്റ്റോപ്പില്‍ അവരു സംസാരിച്ചു നില്‍ക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടുണ്ട്”.
“ഈ ടീച്ചറു കല്യാണം കഴിച്ചതാണോ?”
സി.ഐ. ചോദിച്ചു.
“അല്ല.”
” ഈ സതീഷെവിടാ താമസിക്കുന്നത്?”
“സുകുമാരേട്ടന്‍റെ വീടിന്‍റെ നേരെ എതിര്‍വശത്തുള്ള ആ രണ്ടുനില വീട്ടിലാ.”
“അതായത് കൊല്ലപ്പെട്ട സുകുമാരന്‍റെ?”
“അതെ.”
“താങ്ക്യൂ. താങ്ക്യു വെരിമച്ച്.”
വണ്ടി വിടാന്‍ സി.ഐ. നിര്‍ദേശം നല്‍കി. ഡ്രൈവര്‍ ജീപ്പ് മുമ്പോട്ടെടുത്തു.
“ഒരു കച്ചിത്തുരുമ്പില്‍ പിടികിട്ടി, അല്ലേ ജോണേ?”
സി.ഐ.യുടെ മുഖത്ത് ഒരു പ്രകാശം!
“കര്‍ച്ചീഫ് അവരുടെ തന്നെയാണെന്ന് കണ്‍ഫേം ചെയ്തില്ലല്ലോ സാര്‍. ഇനി അഥവാ ആണെങ്കില്‍ തന്നെ ഡെഡ്ബോഡി കാണാന്‍ പോയപ്പം വീണുപോയതായിക്കൂടെന്നുണ്ടോ?”
“ഡെഡ്ബോഡി കാണാന്‍ അവരു പോയില്ലെങ്കിലോ?”
“എങ്കില്‍ തീർച്ചയായും സംശയിക്കാം. നമുക്ക് സ്കൂളില്‍ കേറി ടീച്ചറെ ഒന്നു കണ്ടാലോ സര്‍.”
“നോനോ. ഒരു കര്‍ച്ചീഫിന്‍റെ പേരുപറഞ്ഞ് സ്കൂളില്‍ ചെന്ന് അവരെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതു ശരിയല്ല. പ്രത്യേകിച്ച് അവിവാഹിതയായ ഒരു സ്ത്രീയെ .”
“നെക്സ്റ്റ് സ്റ്റെപ്പ് എന്താണ് സര്‍?”
“നമുക്ക് മറ്റുചില കാര്യങ്ങള്‍ കൂടി അറിയണം”.
സി.ഐ. മൊബൈല്‍ എടുത്ത് ടെലിഫോൺ എക്സ്ചേഞ്ചിലേക്ക് വിളിച്ചിട്ട് കാര്‍ത്തിക ടെക്സ്റ്റയില്‍സിലെ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ ചോദിച്ചു.

ആകെ അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു സുമിത്രയുടെ മനസ് .
ഏകാഗ്രതയോടെ ക്ലാസില്‍ ഒന്നും പഠിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല . മനസ് നേരെ നിന്നെങ്കിലല്ലേ ഏകാഗ്രത കിട്ടൂ.
പറയുന്നത് പൊട്ടത്തെറ്റുകള്‍. മിക്കപ്പോഴും തിരുത്തിക്കൊടുക്കുന്നതു കുട്ടികളാണ്.
ടീച്ചറിന് എന്തുപറ്റി എന്ന് കുട്ടികളും അമ്പരന്നു!
സ്റ്റാഫ്റൂമില്‍ വന്നിരിക്കുമ്പോഴും അവള്‍ മറ്റേതോ ലോകത്തായിരുന്നു.
സഹപ്രവര്‍ത്തകരുടെ തമാശകളിലും ചിരിയിലുമൊന്നും പങ്കുകൊള്ളാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നില്ല അവള്‍.
ഒരിക്കല്‍ സൗമിനി ടീച്ചര്‍ ചോദിച്ചു:
“രണ്ടുമൂന്നു ദിവസമായി ഞങ്ങളു ശ്രദ്ധിക്കുന്നു; സുമിത്രയ്ക്കെന്താ വല്ലാത്തൊരു വിഷാദം?”
“ഹേയ്… ഒന്നുമില്ല.”
“കല്യാണം മാറ്റിവച്ചേന്റെ വെഷമമാണോ?”
ഒരു വിങ്ങിപ്പൊട്ടലായിരുന്നു അതിനു മറുപടി.
സൗമിനി വല്ലാതായി.
“ഞാന്‍ വെറുതെ ചോദിച്ചെന്നേയുള്ളൂ. കരയണ്ട. കല്യാണമൊക്കെ സമയത്തു നടക്കൂന്നേ. വിഷമിക്കണ്ട “
ടീച്ചര്‍ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
നിശ്ചയിച്ച കല്യാണം മാറിപ്പോയി എന്നാണ് സൗമിനി വിചാരിച്ചത്. അവള്‍ അതു രഹസ്യമായി മറ്റു ടീച്ചേഴ്സിനോട് പറയുകയും ചെയ്തു.
“പാവം! നല്ല കൊച്ചായിരുന്നു.” മേരി ടീച്ചര്‍ സഹതപിച്ചു.
വൈകുന്നേരം സ്കൂള്‍ വിട്ടപ്പോള്‍ ഹെഡ്മിസ്ട്രസ് സിസ്റ്റര്‍ തെരേസ അവളെ ഓഫിസ് മുറിയിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു.
“രണ്ടുമൂന്നു ദിവസമായിട്ട് സുമിത്രേടെ ക്ലാസിനെക്കുറിച്ച് കുട്ടികള്‍ക്ക് മോശമായ അഭിപ്രായമാണല്ലോ. എന്നാ പറ്റി? “
ഒരു വിങ്ങിപ്പൊട്ടല്‍!
സാരിത്തലപ്പുകൊണ്ട് കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചിട്ട് അവള്‍ കീഴ്പോട്ട് നോക്കിനിന്നതേയുള്ളൂ.
“എന്തുപറ്റി ടീച്ചറിന്?”
“ഒന്നുമില്ല.”
“പിന്നെ കരയുന്നേ?”
“എനിക്ക് നല്ല സുഖമില്ല.”
“എന്നാ പറ്റീന്ന് പറ ?”
“ഇപ്പം എന്നോടൊന്നും ചോദിക്കരുത്. പ്ലീസ്..”.
“കല്യാണം മുടങ്ങിപ്പോയോ?”
അതു കേട്ടതും സുമിത്ര ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞുപോയി.
സിസ്റ്റര്‍ ചുമലില്‍ തട്ടി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചിട്ടു പൊയ്ക്കൊള്ളാന്‍ പറഞ്ഞു.
പാടുപെട്ട് കരച്ചിലടക്കിയിട്ട് അവള്‍ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
വീട്ടുപടിക്കല്‍ വന്ന് ബസിറങ്ങിയപ്പോള്‍ ഗേറ്റിനടുത്ത് ഒരു പോലീസ് ജീപ്പ് കിടക്കുന്നതു കണ്ടു. സിറ്റൗട്ടിൽ രണ്ടോ മൂന്നോ പോലീസുകാരും നിൽപ്പുണ്ട്
അവളുടെ ഉള്ളൊന്നു കാളി.
ഈശ്വരാ! സുകുമാരന്‍റെ വീട്ടില്‍നിന്ന് ആ ഫോട്ടോകള്‍ പോലീസിന് കിട്ടിക്കാണുമോ?
വിറയ്ക്കുന്ന കാലുകള്‍ നീട്ടിയാണ് അവള്‍ ഗേറ്റുകടന്ന് മുറ്റത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചത്.
സിറ്റൗട്ടില്‍ കയറിയപ്പോള്‍ അകത്ത് ആരുടെയോ സംസാരം കേട്ടു.
ഉത്കണ്ഠ നിറഞ്ഞ മനസോടെ ഫ്രണ്ട് ഡോറിന്‍റെ കൈപിടി തിരിച്ച് അവള്‍ വാതില്‍ തുറന്നു.
ഡ്രോയിംഗ് റൂമില്‍ യൂണിഫോം ധരിച്ച പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥനും സതീഷും!
ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവള്‍ മുമ്പോട്ടുപോകാനൊരുങ്ങിയപ്പോള്‍ സി.ഐ. മോഹന്‍ദാസ് വിളിച്ചു.
“ഒന്നു നിന്നേ…”
സഡന്‍ബ്രേക്കിട്ടപോലെ അവള്‍ നിന്നു. എന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
“സുമിത്രയല്ലേ?”
“ഉം.” അവള്‍ തലകുലുക്കി.
“ഇങ്ങു വന്നേ…”
ഒരു യന്ത്രം കണക്കെ അവള്‍ സി.ഐ.യുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
“സുകുമാരന്‍റെ കൊലപാതകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില കാര്യങ്ങള്‍ അറിയാനാ ഞങ്ങള് വന്നത്.”
അതു കേട്ടതും ഭൂമി താഴ്ന്നു താന്‍ പാതാളത്തിലേക്ക് പോകുന്നതുപോലെ തോന്നി സുമിത്രയ്ക്ക്.
(തുടരും )

രചന : ഇഗ്‌നേഷ്യസ് കലയന്താനി (copyright reserved )

ഈ നോവലിന്റെ മുൻ അദ്ധ്യായങ്ങൾ വായിക്കാൻ ഈ ലിങ്കിൽ പോകുക

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 1

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 2

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 3

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 4

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 5

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 6

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 7

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 8

ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം – നോവൽ – അദ്ധ്യായം 9